ديگر فقط اعتياد اينترنتي و نگراني خستگي چشم و انزواطلبي نيست؛ خطر بزرگ‌تري در کمين است و آن سرگرم شدن به فرزند خيالي است که تمام روز شما را پر مي‌کند و واقعي هم نيست! چه کسی فکرش را می کرد که یک موجود قهوه ای عجیب و غریب با چشم‌های بزرگ که روی صفحه تبلت یا گوشی آرام ایستاده و نگاهمان می کند، یک روز برایمان جان بگیرد و رسیدگی به او بشود یکی از بزرگترین دغدغه ها و همه فکر و ذکرمان!
«پو» (pou) یک بازی برای گوشی و تبلت با سیستم عامل های اندروید و آی او اس و غیره است که طراحی و فرآیند آسانی دارد.وقتی این بازی و بازی های مشابهش را نصب می‌کنی، با موجودی مواجه می شوی که منتظر است تا پدر و مادرش را پیدا کند. وقتی که مادر یا پدرش شدی، دیگر همه مسئولیتش بر گردن توست. باید سروقت به او غذا بدهی، سر وقت با او بازی کنی، بخوابانی‌اش، تمیزش کنی و...!! وقتی هم که پيشرفت کردي، با جمع آوری سکه می‌توانی برایش خرید کنی و توقعاتش را برآورده کنی و خلاصه هر کاری که می شود برای یک بچه انجام داد!
این بازی و بازي هاي مشابه آن، با یک برنامه ریزی دقیق و استفاده از علوم روانشناسی و جامعه شناسی، روی احساسات فرد انگشت می گذارند و از خاصیت وابستگی انسان به موجودات اطرافش استفاده می کنند. خیلی آرام و ظریف وابسته ات می کنند به‌طوری‌که حتی اگر بخواهی هم دیگر نمی توانی ازشان دست بکشی.
اگر در قدیم بیشتر نسبت به تاثیر بازی های رایانه ای بر کودکان و نوجوانان نگران می‌شدیم، امروز این خطر گسترده تر شده و ابعاد وسیعی پیدا کرده است. اگر در قدیم برخی بازی های رایانه ای باعث رواج مفاهیم ضدمعنوی و خشونت می شد، امروز باید از بازی های آرامی که به ظاهر هیچ کدام از آسیب های بازی های اکشن و خشن را ندارند هم ترسید. بازی های آرامی که فرد را (در هر گروه سنی و تحصیلی و در هر جایگاه اجتماعی) تحت تاثیر قرار می دهد و از دنیای پیرامون خود جدا می اندازد و خطرشان کمتر از بازی های خشونت آمیز و تاثیرگذار اکشن نیست.
باید مراقب باشیم چرا که «پو» همین موجود کوچک دوست داشتنی با آن نگاه مظلوم و لبخند شاد، در کمین خانواده‌هاي ماست و «مسئوليت پذيري» حقيقي را نشانه رفته. چقدر بايد فرياد بزنيم که افراط و تفريط در مواجهه با تکنولوژي، ما را بدجور گرفتار مي‌کند چرا کسي گوشش بدهکار نيست؟
 سعيد اميري