(بدان ای سالک طریق حق!) امام علی(ع) ضمن وصیتی که به فرزند بزرگوارشان امام مجتبی(ع) دارند می‌فرمایند: «احی قلبک بالموعظه» قلب خودت را با (شنیدن) موعظه زنده کن! (نهج‌البلاغه، نامه 31). البته آن دو بزرگوار هر دو امامند و معصومند. این مخاطب قرار دادن امامی، امام دیگر را برای توجه دادن دیگران به ارزش موعظه است و می‌خواهند بفهمانند که این دل انسان نیز می‌میرد و برای زنده کردن و زنده نگه داشتن آن باید پای موعظه بنشیند و از بیداردلان موعظه بشنود. زیرا ما در زندگی کنونی خودمان موجبات مرگ دل فراوان داریم. از آن سو زنده‌دلان دل زنده کن هم بسیار کم داریم و راستی از این جهت فوق‌العاده فقیر و تهیدستیم. ما اگر یک ساعت توی این خیابان‌های شهر راه برویم، کفش ما گرد و خاک می‌گیرد، به خانه که رسیدیم باید آن را تمیز کنیم. آیا این قلب و روح لطیف ما با مواجه شدن با صحنه‌های هوس‌انگیز ضلالت‌بار در اماکن عمومی و... گرد و خاک نمی‌گیرد و به تنظیف و گردگیری احتیاج ندارد؟

ما برای خانه‌ها‌یمان چقدر وسایل تنظیف فراهم کرده‌ایم؟ آنگونه که اجازه نمی‌دهیم  حتی دیوار آشپزخانه ما دوده بگیرد و دستشویی ما اندکی آلوده گردد. پس وای بر ما که این جان و روح ما که حقیقت انسانی ما است در نظر ما به اندازه یک لنگه کفش و دیوار آشپزخانه و دستشویی هم ارزش و اهمیتی ندارد، که به فکر تنظیف و تطهیرش باشیم، بلکه روز‌به‌روز آن را آلوده‌تر می‌نماییم و عوامل تولید فساد بیشتر را به خانه و زندگی دل خود راه می‌دهیم.(1)

___________________

1- بنای بندگی صفای زندگی، آیت‌الله ضیاءآبادی، ص 343