سیده آزاده امامی
هفته پیش مقامات آمریکایی در واکنش به اظهارات رئیس‌جمهور کشورمان در خصوص توافق ژنو در جمع مردم استان خوزستان، و نیز ادای احترام دکتر ظریف به شهید سرافراز مقاومت شهید «عماد مغنیه»، ادعاهایی مطرح کردند که گذشته از لحن توهین‌آمیز آن، آشکارا مصداق دخالت در امور داخلی جمهوری اسلامی به حساب می‌آید.
آن چه در این میان قابل توجه است عنایت به این موضوع است که به‌رغم آن که ادبیات دولت گذشته در مواجهه با نظام استکبار به مراتب  شدت و قاطعیت بیشتری داشت و نیز بارها و بارها مقام شهدای مقاومت از جانب مسئولین نظام بزرگ داشته می‌شد و جمهوری اسلامی در راستای آرمان‌های خویش به بسط و تقویت جبهه مقاومت می‌پرداخت، آمریکایی‌ها به خود این جرات را نمی‌دادند که نسبت به این اقدامات و اظهارات موضعی بگیرند و احیاناً بخواهند با گستاخی تمام برای مسئولین ما تعیین تکلیف کنند که چه بگویند و چه بکنند و کجا بروند و... (به آن شرط و شروط گذاشتن وقیحانه نخست‌وزیر رژیم نامشروع و منحوس صهیونیستی برای دیدار با رئيس جمهور محترم کشورمان در اجلاس داووس را هم اضافه کنید.)
این امر در نگاه نخست می‌تواند نمودار بازخورد دو گفتمان متفاوت در عرصه سیاست خارجی باشد، و این که هر یک چه الزامات و تبعاتی در پی خواهد داشت، و چه واکنش‌هایی را در طرف مقابل رقم خواهد زد. شاید تغییرات ایجاد شده در رویکرد سیاست خارجی دولت، در شکل‌گیری چنین رفتارهایی بی‌تاثیر نبوده باشد! به عبارت بهتر گویی رویکرد دولت جدید در تعامل با سایر دولت‌ها و به ویژه فرآیند منجر به توافق ژنو، این توهم را در مقامات آمریکایی برانگیخته که نظام اسلامی از آرمان استکبارستیزانه خویش در مواجهه با نظام سلطه دست شسته و به ‌سان دیگر کشورها سر به انقیاد کدخدای خودخوانده دهکده جهانی فرود آورده و هژمونی او را بر جهان گردن نهاده است!
مسئولین محترم حتماً عنایت دارند رویکرد مبتنی بر اعتماد افراطی به کسانی که عداوتشان با این ملت و نظام از مسلمات تردیدناپذیر است و نرمش در برابر آنان، در گذشته‌ای نه چندان دور امتحان خود را پس داده، پس از آن جا که به حکم عقل سلیم آزموده را آزمودن خطاست، بازنگری در چنین رویکردی ضرورتی اجتناب‌ناپذیر خواهد بود؛ جریانی در کشور بر این باور است که اگر ما گامی در جهت دوستی و عادی‌سازی روابط با آمریکا برداریم، طرف مقابل هم گامی به پیش خواهد گذاشت، البته اتفاقاً این‌گونه هم شد و طرف مقابل هم گامی به پیش نهاد، منتها نه در راستای دوستی و اعتمادسازی، که در باج‌خواهی و افزون‌طلبی!!! نگاهی به مواضع مسئولین آمریکایی در روزهای اخیر و به ویژه پس از توافق ژنو، مؤید این ادعا خواهد بود. خداوند بر درجات عالی پیر سفرکرده جماران بیفزاید که فرمود اگر شما قدمی از مواضعتان عقب بروید، آنها ده قدم به پیش می‌آیند! در سال‌های گذشته نیز یک بار دیگر شاهد چنین رویکردی در رابطه با آمریکا بوده‌ایم که حاصلی جز به راه انداختن «نبرد تمدن‌ها» در سال مزین به «گفت‌وگوی تمدن‌ها» نداشته است. آنان که حتی الفبایی هم از دیپلماسی می‌دانند پیام‌ها و نتایج این برخورد را نیک دریافته‌اند! و نیز متهم کردن ایران به «محور شرارت» از سوی کسی که خود مجسمه شرارت بود، و «تروریست» خطاب کردن مسلمان‌ها از جانب کسانی که تروریسم اساساً با نام ایشان معنا گرفته است و... و همه این‌ها در شرایطی اتفاق افتاد که در آن دوره خاص به تعبیر رهبر فرزانه انقلاب ادبیات برخی مسئولین نسبت به مستکبران «به تملق آلوده شد»!
عنایت به چنین شواهد و قرائنی می‌طلبد دولتمردان محترم که در دلدادگی ایشان به این نظام و آرمان‌هایش شبهه‌ای نیست، در نحوه تعامل خود با دنیا ملاحظاتی اساسی را در نظر گرفته و بر مبنای آن رفتارهای خویش را در عرصه روابط بین‌الملل به نحوی جدی مورد بازتعریف قرار دهند، و زمان آن رسیده که با ارزیابی این دو گفتمان متفاوت در عرصه سیاست خارجی و با لحاظ نتایج عملی هر کدام، ساز و کار رفتارهای دیپلماتیک خویش را سامان ببخشند. نخستین گام هم می‌تواند این باشد که مسئولین مربوط قاطعانه به طرف آمریکایی بفهمانند این رویکرد جدید صرفاً «تغییر تاکتیک»ی بوده که به فرموده رهبری معظم انقلاب به منظور «رفع شر این شیطان» صورت پذیرفته، و اگر خوی سلطه‌گر و ماهیت استکباری شیطان بزرگ مانع از درک این حقیقت است و بر آن است که آن را به مثابه «تغییر»ی در «استراتژی»  نظام تفسیر کرده و این طمع خام را بپرورد که از این پس خواهند توانست خرده‌فرمایش‌های خود را به ‌سان دیگر کشورها به جمهوری اسلامی نیز دیکته نمایند، خواب پریشان بی‌تعبیری بیش نیست، که کمترین خدشه‌ای در مواضع ضد استکباری ایران اسلامی وارد نیامده، و به وقت مقتضی رفتار این ملت با دشمنانش بسی پشیمان‌کننده و عبرت‌آموز خواهد بود.