آنگاه که بر توسن سخن مینشیند و توفنده، گستره فصاحت را درمینوردد، چابکسواران عرصه ادب و زبانآوری را در غبارِ نعلِ باره خویش محو میسازد. تو گفتی الفاظ، خادمانِ بارگاهِ باشکوهش هستند که صف اندر صف، چونان بردگانی ذلیل به خدمتش ایستادهاند و معانی با همه بلندا و صلابت خود، مسخّر و رامِ اندیشه آسمانیاش گردیدهاند.
کد خبر: ۱۹۴۹۴۵
تاریخ: ۱۲ مرداد ۱۳۹۹ - ۲۲:۰۴