وزارت نفت اضطراب میآفریند تا نشود از قراردادهای نفتی انتقاد کرد(خبر ویژه)
با توجه به تخلفات انجام گرفته در دوره قبلی وزارت آقای زنگنه، باید نسبت به قراردادهای جدید نفتی (IPC) حساسیت بیشتری به خرج داد.
فرشاد مومنی استاد اقتصاد دانشگاه علامه طباطبایی به روزنامه شرق گفت: درباره قراردادهای نفتی واقعیتی وجود دارد که وزارت نفت در دوره قبل از دولت قبلی (در دولت اصلاحات)، ذیل عنوان قراردادهای بیع متقابل، سهلانگاریها و خطاهای بسیار بزرگی صورت داده بود. در همان زمان نامهای منتشر کردیم که امضای بیش از صد کارشناس فرارشتهای علاقهمند به توسعه را پای خودش داشت و با کمال تاسف همه پیشبینیهایی که در بیانیه صورت گرفته بود، در دوره قبلی مسئولیت مهندس زنگنه در کادر قراردادهای بیع متقابل صورت گرفته بود، محقق شد.
وی میافزاید: بنابراین به طور طبیعی به اعتبار آن تجربه تاریخی و به اعتبار ضریب بالای سرنوشتسازی قراردادهای نفتی، به نظرمان باید به قراردادهای نفتی به مثابه یک مسئله ملی توجه شود و هرقدر حضور و نقش فعالیتهای کارشناسی و دانشگاهی بالاتر برود راه بیشتر به روی برخوردهای فرصتطلبانه در این زمینه بسته میشود.
مومنی تصریح کرد: در زمانی که قراردادهای بیع متقابل به شکل سهلانگارانه و پی در پی امضا میشد ادعا این بود که تمرکز روی میادین مشترک خواهد بود. در حالی که آنچه عملا اتفاق افتاد همانطور که کارشناسان پیشبینی کرده بودند، این بود که سهم میادین مشترک در قراردادهای غیرمتقابل نزدیک به صفر بود. وقتی این سابقه وجود دارد این حساسیت باید وجود داشته باشد چون اکنون هم دوباره برای بستن باب گفتوگو ادعا میشود که در حال از دست دادن زمان هستیم. بحث ما این است که همه این هزینهها را در 10 سال گذشته پرداخت کردهایم بنابراین به جای اینکه بیهوده نوعی اضطراب در جامعه راه بیندازیم، بهتر است با خرد کارشناسی و با استفاده از حداکثرذخیره دانایی جامعه قراردادها را ارزیابی کنیم.
این کارشناس اقتصادی گفت: درباره ماجرای نفت هم این نکته که در همین دوره سه ساله گذشته بدون اینکه مشارکت محسوسی از ناحیه خارجیها باشد نظام ملی با استفاده از بضاعت کارشناسی بومی توانسته افزایش خیلی معنیدار در سطح تولید نفت بدهد، به معنای این است که در هر قراردادی توجه به ظرفیتها و بنیه تکنیکی، علمی و فنی حیطه نفت باید در مرکز توجه باشد. خیلی اظهار شگفتی میکنم دولت فعلی که این قابلیت بزرگ را زیر سایه تواناییهای داخلی به دست آورده و توانستهایم بخش بزرگی از افت تولید را با تکیه بر تولید داخلی پوشش دهیم، چرا با جامعه دراینباره صحبت نمیکنند. آیا این احتمال وجود ندارد صحبت کردن دراینباره به این معنا خواهد بود که قراردادهای خارجی حتما باید حساب و کتابهای جدیتری داشته باشد. این افتخاری ملی است که در مناطق نفتخیز جنوب به نمایش درآمده و ما تقریبا بدون اینکه بهرهمندی خاصی از طرفهای خارجی داشته باشیم، توانستهایم حدود یک میلیون بشکه بر تولید نفت بیفزاییم. چرا درباره این تحول افتخارآمیز موافقان و مخالفان دولت صحبت نمیکنند؟