(بدان ای سالک راه خدا!) اگر کسی بخواهد از نظر التذاذات دنیویه یا نفسانی، بیش از آنچه که نیاز دارد، لذت ببرد و خود را از طریق مشروع، در وادی عیاشی و کیافی بیندازد، دچار آثار سویی از جمله وابستگی به دنیا و سخت جان کندن، ترس شدید از مرگ، بغض و کینه نسبت به خدا و سختی‌های فراوان آخرتی می‌گردد، ولو اینکه داخل بهشت شود. اولیای خدا چون در دنیا وابستگی نداشتند، در قیامت یک نوع خلاقیت پیدا می‌کنند و می‌‌توانند، هرچه می‌خواهند، خودشان خلق کنند. این مسئله غیر از تجسم اعمال نیک انسان است که بهشت او را می‌سازد، بحث در اینجا این است که انسان صالح خودش می‌تواند در قیامت بهشتش را بسازد، یعنی یک نوع خلاقیتی پیدا می‌کند که می‌تواند هرچه می‌خواهد را خلق کند، همان‌طور که خدا خلق می‌کند، مومن در بهشت هرچیزی را که اراده کند با اراده «کن»، «فیکون» می شود. این خلاقیت در قیامت بر اثر ریاضت‌های شرعیه‌ای است که بنده در دنیا متحمل می‌شود. این آیاتی که می‌فرماید: در بهشت هرچه دلت بخواهد و هرچه اراده کنی، برایت به وجود خواهد آمد، مخصوص کسانی است که در دنیا به سراغ هرچه دلشان می‌خواسته نرفته‌اند، و اصلا به همین خاطر است که اینان در بهشت، هرچه دلشان بخواهد، خلق خواهد شد.»(1)
ـــــــــــــــــــــــــــ
1- رسائل بندگی- آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی، ص 173