بر طبق آموزه‌های قرآنی به دست آوردن بهشت با دو شرط حسن فعلی وحسن فاعلی میسراست؛ بنابراین، هیچ یک به تنهایی کفایت نمی‌کند. در آیات قرآن به این مهم توجه داده شده که از جمله می‌توان به آیه 10 سوره فاطر اشاره کرد که خداوند می‌فرماید: إِلَيْهِ يَصْعَدُ الْكَلِمُ الطَّيِّبُ وَالْعَمَلُ الصَّالِحُ يَرْفَعُهُ ؛ کلام طیب به سوی او بالا می‌رود و عمل صالح آن کلام طیب را بالا می‌برد.
در آیه 40 سوره فاطرنیز بصراحت آمده: وَ مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثي وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ يَدْخُلُونَ الْجَنَّةَ يُرْزَقُونَ فيها بِغَيْرِ حِسابٍ ؛ هر کسی از مذکر و مونث کار صالحی انجام دهد در حالی که مومن  است، وارد بهشت می‌شوند و در آن، روزی بی‌حساب می‌خورند.
بر پایه آیات قرآن در کیفر کار بد همان «سيّئه» و «سوء» و «قبح» بودن فعلي براي عِقاب کافي است؛ پس اگر کسي کار بد کرد، چه مؤمن باشد يا کافر، کیفر مي‌بيند؛ ولي اگر کار خوب انجام داد، اينچنين نيست که حتما بهشت برود؛ چرا که در کنار حُسن فعلي، حُسن فاعلي لازم است؛ يعني شخص افزون بر کار خوب، باید مؤمن نیز باشد تا به بهشت برود.
خداوند در جایی دیگر می‌فرماید: وَ مَنْ يَكْفُرْ بِالْإيمانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَ هُوَ فِي الْآخِرَه مِنَ الْخاسِرين؛ و هر کسی کافر ایمانی بود، عملش را نابود کرده است و او در آخرت از زیانکاران است.(مائده، آیه 5)
اگر کسي کافر بود و عمل صالحی انجام داد، با آنکه حُسن فعلي دارد؛ به سبب فقدان ایمان و حسن فاعلی به بهشت نمی‌رود؛ چون در این صورت حسن فعلی با قبح فاعلی همراه است و دو شرط تحقق نیافته است. البته به سبب حسن فعلی که داشته ممکن است تخفيف در عذاب برای او در آخرت یا در عالم برزخ و اعراف باشد و یا در دنيا برکاتي نصيب او ‌شود، ولي بهشتي نمی‌شود.