سعید مستغاثی، منتقد و مستندساز، در ارزیابی بخش بین الملل سی و سومین جشنواره فیلم فجر که امسال برای اولین بار به‌طور مستقل، از پنج تا دوازدهم اردیبهشت در تهران برگزار شد، گفت: این اتفاق، آزمون خوبی برای بخش بین‌الملل جشنواره فیلم فجر بود تا بدون برگزاری بخش داخلی، بطور جدی محک بخورد. این رویداد بار دیگر نشان داد که جشنواره فیلم فجر از بی‌هویتی رنج می‌برد و هیچ برنامه و چشم‌اندازی ندارد. به طوری که آشکار است، تکلیف این جشنواره با خودش مشخص نیست. این درحالی است که مثلا جشنواره‌ای مانند «افق‌نو» که شاید یک درصد جشنواره فجر هم هزینه‌اش نباشد، با استقبال بیشتری مواجه می‌شود، چون هویت مشخصی دارد.
کارگردان مجموعه مستند «راز آرماگدون» همچنین درباره فیلم‌های حاضر در این جشنواره هم اظهار داشت: اینکه فیلم‌های جشنواره برخلاف سال‌های گذشته، با تقاضای خود صاحبان فیلم در جشنواره شرکت کردند یک نکته مثبت است، ضمن اینکه عدم نمایش فیلم‌های هالیوودی هم یک اتفاق قابل تحسین در این جشنواره بود. اما آثار به نمایش درآمده یک مشت فیلم خنثی و بی‌رمق بودند که اغلب نه تنها قبلا در جشنواره‌های درجه دو و سه نمایش داده شده بودند که مدت‌ها از اکران آنها می‌گذرد. وقتی فیلم را بدون صدا و بطور ناقص نمایش می‌دهند چرا توقع دارند که مردم از جشنواره استقبال کنند؟ در کارگاه‌های جشنواره فجر، فردی را دعوت کردند تا درباره عوامل جذابیت و فروش فیلم صحبت کند که فیلم‌های خودش هیچ جذابیت و فروشی ندارند!
مستغاثی افزود: گل بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر، عباس کیارستمی بود که سال هاست پرونده اش بسته شده است. عجیب اینکه یکی از فیلم‌های او که مربوط به هشت سال قبل می‌شود را به عنوان فیلم افتتاحیه جشنواره فجر نمایش دادند! آن هم فیلمی که همیشه در دسترس همه بوده است. این گونه اتفاقات باعث شدند که بخش بین الملل جشنواره فجر در حد یک هفته فیلم دست چندم منتها با هزینه‌های میلیاردی از بیت المال برگزار شود.
مستغاثی به مسئولان بخش بین‌الملل فیلم فجر، برای اصلاح این جشنواره پیشنهاد داد: جشنواره فیلم فجر می‌تواند مأمن و پناهی برای فیلمسازانی که آثارشان را هیچ جشنواره دیگری نمی‌پذیرد و برخلاف سیستم حاکم بر جهان کار می‌کنند باشد. فیلم‌هایی که راجع به مقاومت و انقلاب ساخته می‌شوند، در هیچ جشنواره‌ای جا ندارند، اما جشنواره فجر می‌تواند این گونه فیلم‌ها را جمع کند.