اخبار ویژه
وعده 6 ماه غرب نقض شد چه رسد به وعده 15 سال بعد!
همزمان با آخرین روزهای مذاکرات هسته‌ای در وین، محافل آمریکایی می‌گویند زمان لازم برای جلب اعتماد غرب از سوی ایران بین 10 تا 25 سال است!
آمریکا و غرب در مذاکرات اخیر به روال یک سال گذشته امتیازات نقد و آنی مطالبه می‌کنند اما موضوع لغو یا حتی تعلیق تحریم‌ها را به آینده نامعلوم موکول می‌کنند حال آنکه این وعده‌ها هیچ ضمانتی ندارد؛ همچنان که غرب در همین 10 ماه گذشته به تعهدات خود عمل نکردند.
رابرت آینهورن تحلیلگر موسسه بروکینگز و مشاور ویژه دولت اوباما در مصاحبه با رادیو فردا مدعی شد: آمریکا باید پس از اینکه ایران نشان داد به تعهداتش پایبند است می‌تواند به کنگره مراجعه کند و خواستار رای بر رفع تحریم‌ها شود.
وی افزود: زمان لازم است تا ایران به تعهداتش بر مبنای پیمان منع گسترش سلاح‌های اتمی عمل کند. به نظرم حدود 15 سال طول می‌کشد که محدودیت‌هایی اعمال شود، مثلا در زمینه غنی‌سازی و اقدامات نظارتی خاص.
طبق معاهده ان‌پی‌تی ایران مجاز به غنی‌سازی حتی تا سقف 90 درصد است اما آمریکایی‌ها می‌خواهند با توافقی خارج از ان‌پی‌تی، این معاهده را دور بزنند حال آنکه خود به لوازم آن پایبند نبوده‌اند.
آینهورن در ادامه مصاحبه گفت: خیلی مهم است که ایران اجازه دسترسی به اماکن هسته‌ای خود را بدهد و از همه مهم‌تر اجازه دسترسی به برخی دانشمندان هسته‌ای خود را بدهد!
ارائه اطلاعات برخی دانشمندان هسته‌ای به آژانس منجر به ترور چند تن از این دانشمندان توسط سرویس‌های جاسوسی سیا، ام‌آی‌سیکس و موساد شد.
همزمان با اظهارات آینهورن، روزنامه یوس‌ای‌تودی در مقاله‌ای خاطرنشان کرد: مدت توافق نهایی در مذاکرات محل مناقشه است. ایران می‌خواهد که توافق نهایی پیش از پایان ریاست جمهوری روحانی یعنی 6 سال - در صورت انتخاب مجدد وی - تمام شود. اما آمریکا می‌خواهد که این توافق 25 سال طول بکشد. جوفی جوزف، رئیس سابق منع اشاعه شورای امنیت ملی دولت اوباما می‌گوید «آنها چیزی که می‌خواهند را به دست نمی‌آورند؛ اما آنها در کمترین حالت 12 تا 15 سال را می‌پذیرند.»(!) دو طرف بر سر زمان رفع تحریم‌هایی هم اختلاف‌نظر دارند.
از سوی دیگر خبرگزاری فرانسه در گزارشی که به مذاکرات وین اختصاص داشت نوشت: به نظر می‌رسد برخی جنبه‌های در دست مذاکره میان ایران و قدرت‌های جهانی در قالب یک توافقنامه بسیار پیچیده که دستیابی به آن سال‌های متمادی حتی شاید چند دهه به طول خواهد انجامید، قابل حل و فصل است. ولی دو مسئله کلیدی همچنان به قوت خود باقی است؛ غنی‌سازی و سرعت برچیده شدن تحریم‌ها.
داریل کیمبال مدیر انجمن آمریکایی موسوم به کنترل سلاح نیز در پاسخ به این سوال رادیو فردا که عدد منطقی برای مدت زمان توافق چند سال است، می‌گوید: این سوال سخت است. حدس من زمانی بین 10 تا 15 سال است.
نتیجه رفتار دولت اصلاح‌طلب محور شرارت خواندن ایران بود
روزنامه اعتماد در تحلیلی به قلم عباس عبدی ادعا کرد: ایران در سال 76 با تهدید جدی روبرو بود و روی کارآمدن اصلاح‌طلبان این تهدید را برطرف کرد.
عبدی با شبیه‌سازی شرایط فعلی با شرایط سال 76 نوشت: اگر دوم خرداد رخ نمی‌داد احتمال اینکه ایران وارد یک چالش جدی در روابط خارجی شود خیلی زیاد بود. زیرا اتفاقاتی در منطقه رخ داده بود که بیگانگان درصدد سوء استفاده از آن علیه ایران بودند.
وی ادامه می‌دهد: برخی افراد توجه خود را به نتیجه مذاکرات دوخته‌اند، در حالی که باید اصل مذاکرات را نیز مورد توجه قرار داد. تنها کشورهایی که از نوعی قوام و قدرت در ساختار سیاسی خود برخوردار هستند، می‌توانند چنین فرآیندی را بدون چالش جدی پیش ببرند. آن هم در کشوری که تاکنون چندین بار وزرای پیشنهادی دولت در مجلس رأی اعتماد نگرفته‌اند. آن هم در کشوری که اطراف آن از افغانستان تا سوریه و عراق در آتش بحران‌های سیاسی و نظامی می‌سوزد. کافی است که وضعیت سیاسی خارجی ایران را با سیاست خارجی ترکیه، مصر و عربستان به عنوان کشورهای قدرتمند منطقه مقایسه کنیم، تا به اهمیت موفقیت‌های ایران در عرصه خارجی از جمله مذاکرات جاری بیشتر پی‌ببریم.
عبدی سپس فرصت مذاکرات فعلی را مثل ابر بهاری دانسته که به سرعت زایل می‌شود و زمان بهره‌برداری از آن کم است.
ادعای عبدی را افراطیون دیگر در حزب منحله مشارکت و سازمان مجاهدین (انقلاب) به شکل زنجیره‌ای تکرار کرده‌اند و خودشان نیز باورشان نشده است. حال آنکه ایران هیچ گاه مانند دوره حاکمیت اصلاح‌طلبان تهدید نشد. در همان دوره اصلاح‌طلبان در دولت و مجلس به برخی لابی‌های پنهانی با آمریکا و غرب دست زدند و حتی مورد حمایت قرار گرفتند اما در همان دوره بود که با وجود کمک دولت وقت به اشغالگران افغانستان، دولت آمریکا ایران را محور شرارت معرفی کرد و حتی تهدید به حمله اتمی نمود! آقای عبدی حتماً یادشان هست که رفقای تندروی وی در مجلس ششم با اشاره به همین تهدیدها ادعا می‌کردند باید جام زهر را در حوزه هسته‌ای سرکشید! و سؤال این است که اگر تهدیدها برطرف شده بود، این نسخه‌پیچی حضرات واداده برای چه بود؟! و در ازای کوتاه آمدن دولت خاتمی در مذاکرات 10 سال پیش آیا غربی‌ها احترام بیشتری برای ملت ایران گذاشتند یا طلبکارتر شدند؟
ثانیاً اشاره به سوء استفاده بیگانگان از اتفاقات پیش آمده در حالی است که برخی مدعیان اصلاح‌طلبی (در سازمان مجاهدین و...) خواستار همکاری با طالبان علیه آمریکا بودند؛ نظیر نسخه مشابهی که برای حمایت از صدام در جریان حمله اول آمریکا به عراق پیچیدند و صدام را خالدبن ولید نامیدند!
نکته سوم اینکه آقای عبدی مدعی است اصل مذاکرات مهم است نه نتیجه مذاکرات. این ادعا، دیدار عجیب و غریب وی با گروگان سابق آمریکایی را تداعی می‌کند که پس از ملاقات طرف آمریکایی مدعی شد عبدی از من عذرخواهی کرد و من شجاعت او را تحسین کردم! براساس کدام منطق و استدلال، نفس مذاکره موضوعیت دارد؟ و اگر در سیاست خارجی در منطقه - در قیاس با ترکیه و عربستان- موفقیت‌های بزرگی به دست آمده آیا مربوط به مذاکره با آمریکا بوده یا رویکرد عزتمندانه و حکیمانه و فعالان کشورمان به اتفاقات مهم منطقه (در عراق و سوریه و لبنان و...) که دست بر قضا مورد نکوهش مدعیان اصلاح‌طلبی و شعار صهیونیستی نه غزه نه لبنان بوده است؟! آیا مثلاً آنچه در پای میز مذاکره در توافق ژنو معامله شد (ذخیره سوخت 20 درصد) محصول نگاه تسلیم‌طلبانه اصلاح‌طلبان بود یا رویکرد عزتمندانه امثال شهید شهریاری؟!
و بالاخره اینکه ماحصل 2 بار خیانت طیف افراطی مدعی اصلاح‌طلبی در سال 78 و 88، طمع کردن و امیدوارتر شدن دشمن به افزایش فشارهای سیاسی و اقتصادی نظیر تحریم‌ها بود که بنابر اعلام برخی مقامات آمریکایی گرای همین تحریم‌های فلج کننده را نیز برخی گردانندگان جنبش سبز داده بودند؛ آیا این هم جزو همان تهدیدزدایی‌های ادعایی است؟!
آمریکا با توافق کلی کدام هدف را دنبال می‌کند؟
توافق بر سر کلیات و باقی ماندن جزئیات، نقشه آمریکا برای خالی کردن دست تیم ایرانی در مذاکرات آتی است.
پایگاه اینترنتی رجا نیوز این تحلیل را مورد تأکید قرار داد و نوشت: دور جدید مذاکرات وین در حالی وارد ششمین روز خود شده است که طرفین مذاکره به دنبال دستیابی به یک توافق موقت به منظور تمدید مذاکرات هستند. کشورهای غربی به ویژه آمریکا در صدد آن هستند برخی از موضوعات مورد توافق ایران و 5+1 در گام نهایی را در همین توافق موقت بگنجانند.
این پیشنهاد که با هماهنگی کاخ سفید توسط سه کشور اروپایی ارائه و مورد استقبال تیم مذاکراتی آمریکا قرار گرفته در واقع یک برنامه «حساب شده» برای خالی کردن دست ایران در مذاکرات آتی و راه فراری برای کشورهای غربی به منظور نپذیرفتن تعهدات جدید در توافق نهایی است، چرا که در 9 دور گذشته مذاکرات گام نهایی آنچه که توافق شده صرف ایجاد محدودیت برای برنامه هسته‌ای ایران و گرفتن امتیازات بیشتر از تیم ایرانی شده است. تنها در دو دور اخیر مذاکرات درباره تعهدات ایران درباره تعهدات طرف مقابل به ویژه درباره لغو تحریم‌ها بحث جدی به میان آمده است، پیش ازآن تیم ایرانی با این فرض که قرار است همه تحریم‌ها از سوی کشورهای 5+1 لغو شود، با پیشنهادات طرف مقابل درباره آب سنگین اراک، موضوع تحقیق و توسعه و... هم جهت شده بود و حتی موافقت خود را با محدود کردن میزان غنی‌سازی تا سطح 6 هزار سانتریفیوژ اعلام کرد.
رجا نیوز افزود: در واقع تیم ایرانی در دوره‌های قبلی مذاکرات، تعهداتی را که برای گام نهایی قبول کرده با پیش فرض این گزاره بوده که ما به ازای حداقلی آن لغو یکباره همه تحریم‌ها باشد با این حال پس از اعلام نظر مقامات آمریکایی در مسقط، برنامه مذاکراتی تیم ایرانی بهم ریخته است. بارها از سوی طرفین مذاکره اعلام شده است که بیش از 90 درصد موضوعات مورد توافق قرار گرفته است، در واقع این 90 درصد تعهداتی است که تیم ایرانی آنها را پذیرفته و مورد توافق قرار گرفته است، اما آن 10 درصد باقی مانده مربوط به دو موضوع اصلی یعنی میزان غنی‌سازی و لغو تحریم‌هاست که در هر دو موضوع پیشنهادات مقامات آمریکایی با خطوط قرمز ایران فاصله معناداری دارد.
پیشنهادات مسقط به حدی ضعیف بود که تیم مذاکره کننده نیز- که توافق ضعیف را بهتر از عدم توافق می‌داند- نتوانست آن را قبول کند چرا که پذیرش خواسته‌هایی که آمریکا در مسقط اعلام کرده نه تنها برنامه هسته‌ای ایران را عملاً تعطیل می‌کند بلکه علاوه بر آن محدودیت‌هایی در دیگر زمینه‌ها مانند موضوع موشکی و... فراهم می‌آورد.
رجانیوز معتقد است آنچه تاکنون مورد موافقت قرار گرفته زمانی مقبولیت یا مشروعیت دارد که طرف غربی نیز بپذیرد تمامی تحریم‌ها را یکباره لغو کند، در غیر این صورت اصول مورد توافق فقط تعهدات یک جانبه‌ای است که صنعت هسته‌ای ایران رابا محدودیت جدی مواجه می‌کند و با خالی شدن دست ایران از برگه‌های اساسی خود برای ادامه مذاکرات، هیچ ضمانت اجرایی وجود نخواهد داشت که تیم آمریکایی با پذیرش این تعهدات از سوی ایران، تعهدات متقابل متناسب را بپذیرد. موضوعی که تیم ایرانی باید به آن توجه داشته باشد آن است که از هول حلیم توافق نهایی در دیگ خواسته‌های محدود کننده طرف مقابل نیافتد چه آنکه آمریکایی‌ها همانگونه که گفتند قائل به لغو یکپارچه همه تحریم‌ها در هیچ شرایطی نیستند.
نگرانی وضع‌کنندگان تحریم‌ها برای شکست میانه‌روها در ایران
وضع‌کنندگان تحریم‌های ضدایرانی از توافق در مذاکرات حمایت می‌کنند چرا که حاوی امتیازات بزرگ برای آمریکا و اسرائیل است.
وب‌سایت آمریکایی لوبلاگ با انتشار تحلیلی از اظهارات دو دیپلمات ارشد واشنگتن خبر داده است. لوبلاگ می‌نویسد: دو تن از سفرای برجسته سابق آمریکا در نشستی به میزبانی اندیشکده «شورای آتلانتیک» اعلام کردند که توافق بین قدرت‌های بزرگ و ایران بر سر برنامه هسته‌ای این کشور حاوی امتیازاتی بزرگ برای غرب است.
«استوارت آیزنشتات» که در دوره ریاست‌جمهوری «جیمی کارتر» و «بیل کلینتون» نقش کلیدی در اعمال تحریم‌ها علیه ایران داشت، گفت: معتقدم توافق با ایران مهم است و رسیدن به توافق در راستای آنچه ما شاهد تکوین آن هستیم، امتیازاتی بزرگ برای آمریکا، غرب و اسرائیل دارد.
آیزنشتات همچنین بر پیامدهای شکست امضای توافقنامه با ایران تاکید کرد و گفت، در صورت نرسیدن، به توافق، همیشه باید پرسید، راه جایگزین چیست؟ نرسیدن به توافق با ایران یعنی استفاده بدون محدودیت ایران از سانتریفیوژها، ادامه فعالیت تاسیسات پلوتونیم در اراک، حذف بازرسی‌های سرزده آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، از بین نرفتن اورانیوم 20 درصد غنی‌‌شده ایران، حذف احتمال از بین رفتن تسلیحاتی شدن و ریشه‌کن شدن و شکست میانه‌روها در ایران است. پیامدهای این امر فوق‌العاده و کلان است.
لوبلاگ افزود: «توماس پیکرینگ» که زمانی فرستاده ارشد واشنگتن در مناطقی حساس مانند مسکو، سان‌سالوادور، لاگوس، تل‌آویو و سازمان ملل بود، ضمن تاکید بر حل مسئله ایران از طریق مذاکره و پرهیز از گزینه نظامی، گفت، کسی تصور نمی‌کند که استفاده از زور، یک راه‌حل تضمین شده و منتهی به نتیجه است. اما توافق به برنامه‌های اوباما کمک می‌کند.
پیکرینگ خاطرنشان کرد، مسئله لغو تحریم‌ها همچنان مسئله اصلی و مهم مذاکرات است. ایران خواستار لغو فوری تحریم‌ها پس از امضای توافقنامه است اما غرب بر حفظ برخی تحریم‌ها تاکید می‌کند.
همزمان با آخرین روزهای مذاکرات هسته‌ای در وین، محافل آمریکایی می‌گویند زمان لازم برای جلب اعتماد غرب از سوی ایران بین 10 تا 25 سال است!
آمریکا و غرب در مذاکرات اخیر به روال یک سال گذشته امتیازات نقد و آنی مطالبه می‌کنند اما موضوع لغو یا حتی تعلیق تحریم‌ها را به آینده نامعلوم موکول می‌کنند حال آنکه این وعده‌ها هیچ ضمانتی ندارد؛ همچنان که غرب در همین 10 ماه گذشته به تعهدات خود عمل نکردند.
رابرت آینهورن تحلیلگر موسسه بروکینگز و مشاور ویژه دولت اوباما در مصاحبه با رادیو فردا مدعی شد: آمریکا باید پس از اینکه ایران نشان داد به تعهداتش پایبند است می‌تواند به کنگره مراجعه کند و خواستار رای بر رفع تحریم‌ها شود.
وی افزود: زمان لازم است تا ایران به تعهداتش بر مبنای پیمان منع گسترش سلاح‌های اتمی عمل کند. به نظرم حدود 15 سال طول می‌کشد که محدودیت‌هایی اعمال شود، مثلا در زمینه غنی‌سازی و اقدامات نظارتی خاص.
طبق معاهده ان‌پی‌تی ایران مجاز به غنی‌سازی حتی تا سقف 90 درصد است اما آمریکایی‌ها می‌خواهند با توافقی خارج از ان‌پی‌تی، این معاهده را دور بزنند حال آنکه خود به لوازم آن پایبند نبوده‌اند.
آینهورن در ادامه مصاحبه گفت: خیلی مهم است که ایران اجازه دسترسی به اماکن هسته‌ای خود را بدهد و از همه مهم‌تر اجازه دسترسی به برخی دانشمندان هسته‌ای خود را بدهد!
ارائه اطلاعات برخی دانشمندان هسته‌ای به آژانس منجر به ترور چند تن از این دانشمندان توسط سرویس‌های جاسوسی سیا، ام‌آی‌سیکس و موساد شد.
همزمان با اظهارات آینهورن، روزنامه یوس‌ای‌تودی در مقاله‌ای خاطرنشان کرد: مدت توافق نهایی در مذاکرات محل مناقشه است. ایران می‌خواهد که توافق نهایی پیش از پایان ریاست جمهوری روحانی یعنی 6 سال - در صورت انتخاب مجدد وی - تمام شود. اما آمریکا می‌خواهد که این توافق 25 سال طول بکشد. جوفی جوزف، رئیس سابق منع اشاعه شورای امنیت ملی دولت اوباما می‌گوید «آنها چیزی که می‌خواهند را به دست نمی‌آورند؛ اما آنها در کمترین حالت 12 تا 15 سال را می‌پذیرند.»(!) دو طرف بر سر زمان رفع تحریم‌هایی هم اختلاف‌نظر دارند.
از سوی دیگر خبرگزاری فرانسه در گزارشی که به مذاکرات وین اختصاص داشت نوشت: به نظر می‌رسد برخی جنبه‌های در دست مذاکره میان ایران و قدرت‌های جهانی در قالب یک توافقنامه بسیار پیچیده که دستیابی به آن سال‌های متمادی حتی شاید چند دهه به طول خواهد انجامید، قابل حل و فصل است. ولی دو مسئله کلیدی همچنان به قوت خود باقی است؛ غنی‌سازی و سرعت برچیده شدن تحریم‌ها.
داریل کیمبال مدیر انجمن آمریکایی موسوم به کنترل سلاح نیز در پاسخ به این سوال رادیو فردا که عدد منطقی برای مدت زمان توافق چند سال است، می‌گوید: این سوال سخت است. حدس من زمانی بین 10 تا 15 سال است.
نتیجه رفتار دولت اصلاح‌طلب محور شرارت خواندن ایران بود
روزنامه اعتماد در تحلیلی به قلم عباس عبدی ادعا کرد: ایران در سال 76 با تهدید جدی روبرو بود و روی کارآمدن اصلاح‌طلبان این تهدید را برطرف کرد.
عبدی با شبیه‌سازی شرایط فعلی با شرایط سال 76 نوشت: اگر دوم خرداد رخ نمی‌داد احتمال اینکه ایران وارد یک چالش جدی در روابط خارجی شود خیلی زیاد بود. زیرا اتفاقاتی در منطقه رخ داده بود که بیگانگان درصدد سوء استفاده از آن علیه ایران بودند.
وی ادامه می‌دهد: برخی افراد توجه خود را به نتیجه مذاکرات دوخته‌اند، در حالی که باید اصل مذاکرات را نیز مورد توجه قرار داد. تنها کشورهایی که از نوعی قوام و قدرت در ساختار سیاسی خود برخوردار هستند، می‌توانند چنین فرآیندی را بدون چالش جدی پیش ببرند. آن هم در کشوری که تاکنون چندین بار وزرای پیشنهادی دولت در مجلس رأی اعتماد نگرفته‌اند. آن هم در کشوری که اطراف آن از افغانستان تا سوریه و عراق در آتش بحران‌های سیاسی و نظامی می‌سوزد. کافی است که وضعیت سیاسی خارجی ایران را با سیاست خارجی ترکیه، مصر و عربستان به عنوان کشورهای قدرتمند منطقه مقایسه کنیم، تا به اهمیت موفقیت‌های ایران در عرصه خارجی از جمله مذاکرات جاری بیشتر پی‌ببریم.
عبدی سپس فرصت مذاکرات فعلی را مثل ابر بهاری دانسته که به سرعت زایل می‌شود و زمان بهره‌برداری از آن کم است.
ادعای عبدی را افراطیون دیگر در حزب منحله مشارکت و سازمان مجاهدین (انقلاب) به شکل زنجیره‌ای تکرار کرده‌اند و خودشان نیز باورشان نشده است. حال آنکه ایران هیچ گاه مانند دوره حاکمیت اصلاح‌طلبان تهدید نشد. در همان دوره اصلاح‌طلبان در دولت و مجلس به برخی لابی‌های پنهانی با آمریکا و غرب دست زدند و حتی مورد حمایت قرار گرفتند اما در همان دوره بود که با وجود کمک دولت وقت به اشغالگران افغانستان، دولت آمریکا ایران را محور شرارت معرفی کرد و حتی تهدید به حمله اتمی نمود! آقای عبدی حتماً یادشان هست که رفقای تندروی وی در مجلس ششم با اشاره به همین تهدیدها ادعا می‌کردند باید جام زهر را در حوزه هسته‌ای سرکشید! و سؤال این است که اگر تهدیدها برطرف شده بود، این نسخه‌پیچی حضرات واداده برای چه بود؟! و در ازای کوتاه آمدن دولت خاتمی در مذاکرات 10 سال پیش آیا غربی‌ها احترام بیشتری برای ملت ایران گذاشتند یا طلبکارتر شدند؟
ثانیاً اشاره به سوء استفاده بیگانگان از اتفاقات پیش آمده در حالی است که برخی مدعیان اصلاح‌طلبی (در سازمان مجاهدین و...) خواستار همکاری با طالبان علیه آمریکا بودند؛ نظیر نسخه مشابهی که برای حمایت از صدام در جریان حمله اول آمریکا به عراق پیچیدند و صدام را خالدبن ولید نامیدند!
نکته سوم اینکه آقای عبدی مدعی است اصل مذاکرات مهم است نه نتیجه مذاکرات. این ادعا، دیدار عجیب و غریب وی با گروگان سابق آمریکایی را تداعی می‌کند که پس از ملاقات طرف آمریکایی مدعی شد عبدی از من عذرخواهی کرد و من شجاعت او را تحسین کردم! براساس کدام منطق و استدلال، نفس مذاکره موضوعیت دارد؟ و اگر در سیاست خارجی در منطقه - در قیاس با ترکیه و عربستان- موفقیت‌های بزرگی به دست آمده آیا مربوط به مذاکره با آمریکا بوده یا رویکرد عزتمندانه و حکیمانه و فعالان کشورمان به اتفاقات مهم منطقه (در عراق و سوریه و لبنان و...) که دست بر قضا مورد نکوهش مدعیان اصلاح‌طلبی و شعار صهیونیستی نه غزه نه لبنان بوده است؟! آیا مثلاً آنچه در پای میز مذاکره در توافق ژنو معامله شد (ذخیره سوخت 20 درصد) محصول نگاه تسلیم‌طلبانه اصلاح‌طلبان بود یا رویکرد عزتمندانه امثال شهید شهریاری؟!
و بالاخره اینکه ماحصل 2 بار خیانت طیف افراطی مدعی اصلاح‌طلبی در سال 78 و 88، طمع کردن و امیدوارتر شدن دشمن به افزایش فشارهای سیاسی و اقتصادی نظیر تحریم‌ها بود که بنابر اعلام برخی مقامات آمریکایی گرای همین تحریم‌های فلج کننده را نیز برخی گردانندگان جنبش سبز داده بودند؛ آیا این هم جزو همان تهدیدزدایی‌های ادعایی است؟!
آمریکا با توافق کلی کدام هدف را دنبال می‌کند؟
توافق بر سر کلیات و باقی ماندن جزئیات، نقشه آمریکا برای خالی کردن دست تیم ایرانی در مذاکرات آتی است.
پایگاه اینترنتی رجا نیوز این تحلیل را مورد تأکید قرار داد و نوشت: دور جدید مذاکرات وین در حالی وارد ششمین روز خود شده است که طرفین مذاکره به دنبال دستیابی به یک توافق موقت به منظور تمدید مذاکرات هستند. کشورهای غربی به ویژه آمریکا در صدد آن هستند برخی از موضوعات مورد توافق ایران و 5+1 در گام نهایی را در همین توافق موقت بگنجانند.
این پیشنهاد که با هماهنگی کاخ سفید توسط سه کشور اروپایی ارائه و مورد استقبال تیم مذاکراتی آمریکا قرار گرفته در واقع یک برنامه «حساب شده» برای خالی کردن دست ایران در مذاکرات آتی و راه فراری برای کشورهای غربی به منظور نپذیرفتن تعهدات جدید در توافق نهایی است، چرا که در 9 دور گذشته مذاکرات گام نهایی آنچه که توافق شده صرف ایجاد محدودیت برای برنامه هسته‌ای ایران و گرفتن امتیازات بیشتر از تیم ایرانی شده است. تنها در دو دور اخیر مذاکرات درباره تعهدات ایران درباره تعهدات طرف مقابل به ویژه درباره لغو تحریم‌ها بحث جدی به میان آمده است، پیش ازآن تیم ایرانی با این فرض که قرار است همه تحریم‌ها از سوی کشورهای 5+1 لغو شود، با پیشنهادات طرف مقابل درباره آب سنگین اراک، موضوع تحقیق و توسعه و... هم جهت شده بود و حتی موافقت خود را با محدود کردن میزان غنی‌سازی تا سطح 6 هزار سانتریفیوژ اعلام کرد.
رجا نیوز افزود: در واقع تیم ایرانی در دوره‌های قبلی مذاکرات، تعهداتی را که برای گام نهایی قبول کرده با پیش فرض این گزاره بوده که ما به ازای حداقلی آن لغو یکباره همه تحریم‌ها باشد با این حال پس از اعلام نظر مقامات آمریکایی در مسقط، برنامه مذاکراتی تیم ایرانی بهم ریخته است. بارها از سوی طرفین مذاکره اعلام شده است که بیش از 90 درصد موضوعات مورد توافق قرار گرفته است، در واقع این 90 درصد تعهداتی است که تیم ایرانی آنها را پذیرفته و مورد توافق قرار گرفته است، اما آن 10 درصد باقی مانده مربوط به دو موضوع اصلی یعنی میزان غنی‌سازی و لغو تحریم‌هاست که در هر دو موضوع پیشنهادات مقامات آمریکایی با خطوط قرمز ایران فاصله معناداری دارد.
پیشنهادات مسقط به حدی ضعیف بود که تیم مذاکره کننده نیز- که توافق ضعیف را بهتر از عدم توافق می‌داند- نتوانست آن را قبول کند چرا که پذیرش خواسته‌هایی که آمریکا در مسقط اعلام کرده نه تنها برنامه هسته‌ای ایران را عملاً تعطیل می‌کند بلکه علاوه بر آن محدودیت‌هایی در دیگر زمینه‌ها مانند موضوع موشکی و... فراهم می‌آورد.
رجانیوز معتقد است آنچه تاکنون مورد موافقت قرار گرفته زمانی مقبولیت یا مشروعیت دارد که طرف غربی نیز بپذیرد تمامی تحریم‌ها را یکباره لغو کند، در غیر این صورت اصول مورد توافق فقط تعهدات یک جانبه‌ای است که صنعت هسته‌ای ایران رابا محدودیت جدی مواجه می‌کند و با خالی شدن دست ایران از برگه‌های اساسی خود برای ادامه مذاکرات، هیچ ضمانت اجرایی وجود نخواهد داشت که تیم آمریکایی با پذیرش این تعهدات از سوی ایران، تعهدات متقابل متناسب را بپذیرد. موضوعی که تیم ایرانی باید به آن توجه داشته باشد آن است که از هول حلیم توافق نهایی در دیگ خواسته‌های محدود کننده طرف مقابل نیافتد چه آنکه آمریکایی‌ها همانگونه که گفتند قائل به لغو یکپارچه همه تحریم‌ها در هیچ شرایطی نیستند.
نگرانی وضع‌کنندگان تحریم‌ها برای شکست میانه‌روها در ایران
وضع‌کنندگان تحریم‌های ضدایرانی از توافق در مذاکرات حمایت می‌کنند چرا که حاوی امتیازات بزرگ برای آمریکا و اسرائیل است.
وب‌سایت آمریکایی لوبلاگ با انتشار تحلیلی از اظهارات دو دیپلمات ارشد واشنگتن خبر داده است. لوبلاگ می‌نویسد: دو تن از سفرای برجسته سابق آمریکا در نشستی به میزبانی اندیشکده «شورای آتلانتیک» اعلام کردند که توافق بین قدرت‌های بزرگ و ایران بر سر برنامه هسته‌ای این کشور حاوی امتیازاتی بزرگ برای غرب است.
«استوارت آیزنشتات» که در دوره ریاست‌جمهوری «جیمی کارتر» و «بیل کلینتون» نقش کلیدی در اعمال تحریم‌ها علیه ایران داشت، گفت: معتقدم توافق با ایران مهم است و رسیدن به توافق در راستای آنچه ما شاهد تکوین آن هستیم، امتیازاتی بزرگ برای آمریکا، غرب و اسرائیل دارد.
آیزنشتات همچنین بر پیامدهای شکست امضای توافقنامه با ایران تاکید کرد و گفت، در صورت نرسیدن، به توافق، همیشه باید پرسید، راه جایگزین چیست؟ نرسیدن به توافق با ایران یعنی استفاده بدون محدودیت ایران از سانتریفیوژها، ادامه فعالیت تاسیسات پلوتونیم در اراک، حذف بازرسی‌های سرزده آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، از بین نرفتن اورانیوم 20 درصد غنی‌‌شده ایران، حذف احتمال از بین رفتن تسلیحاتی شدن و ریشه‌کن شدن و شکست میانه‌روها در ایران است. پیامدهای این امر فوق‌العاده و کلان است.
لوبلاگ افزود: «توماس پیکرینگ» که زمانی فرستاده ارشد واشنگتن در مناطقی حساس مانند مسکو، سان‌سالوادور، لاگوس، تل‌آویو و سازمان ملل بود، ضمن تاکید بر حل مسئله ایران از طریق مذاکره و پرهیز از گزینه نظامی، گفت، کسی تصور نمی‌کند که استفاده از زور، یک راه‌حل تضمین شده و منتهی به نتیجه است. اما توافق به برنامه‌های اوباما کمک می‌کند.
پیکرینگ خاطرنشان کرد، مسئله لغو تحریم‌ها همچنان مسئله اصلی و مهم مذاکرات است. ایران خواستار لغو فوری تحریم‌ها پس از امضای توافقنامه است اما غرب بر حفظ برخی تحریم‌ها تاکید می‌کند.