ورزش با کیفیت (نکته ورزشی)
اتفاقی دارد در ورزش ما رخ می‌دهد و هر چه می‌گذرد ملموس‌تر و پررنگ‌تر می‌شود. اتفاقی که بیشتر در نوع نگاه، دید و روش‌ها قابل رویت است و آن، توجه به «کیفیت» و تلاش برای ارتقای سطح آن در کنار دلبستگی به «کمیت» است.
سرویس ورزشی -
رفته رفته داریم به این باور می‌رسیم- یا باید بالاخره روزی به این باور برسیم- که توجه به کیفیت، خود به خود کمیت مطلوب را هم به دنبال خود می‌آورد. یعنی کمیت مورد نظر در گرو حاکمیت کیفیت قابل قبول است، موفقیت در ورزش، نتیجه‌گیری، افتخارآفرینی، تصاحب مدال و صعود از سکو و... در ورزش آن هم در سطح «قهرمانی» خیلی مهم است. یکی معیار برای ارزیابی برنامه‌ها و یک شاخص مهم برای سنجش وضعیت کلی ورزش هر دیار و سامانی است اما نباید فراموش کنیم که کمیت مطلوب- نه نتیجه دلخواه- حرکت در مسیر نتیجه‌گیری و رسیدن به مقصد و منزل، در گروی این است که ابتدا کیفیت ورزش یعنی سطح فنی، اخلاقی، فرهنگی و... آن رشد و ارتقا پیدا کند.
فن و اخلاق ورزش در سطح بالایی قرار بگیرد، ورزش در سطح بالا، در کلاس بالا، خود به خود با افتخارات و موفقیت‌های زیادی هم توام خواهد شد. اشتباه است اگر فکر کنیم از پیش‌شرط‌ها و مقدمات ضروری، بی‌نیاز هستیم، فقط و فقط باید به فکر کسب مدال و نتیجه و... باشیم. آیا واقعا ناظران و کارشناسان، کشوری مثل قطر را که در جدول رده‌بندی مدال بازی‌های آسیایی ده مدال طلا را جلوی نام خود ثبت کرده، کشوری صاحب ورزش می‌دانند؟ آیا این مدال‌ها را اصلا متعلق به ورزش این کشور می‌دانند؟ و ... تصاحب و کسب مدال از هر راهی ممکن است، از جمله راهی که کشوری مثل قطر انتخاب کرده است. اما بهترین راه، منطقی‌ترین، ماندنی‌ترین و باکلاس‌ترین راه، این است که راه موفقیت را پیدا کنیم. پیش‌شرط و شرایط لازم را فراهم آوریم، این کاری است که همه کشورهای «صاحب ورزش» در دنیا انجام داده و انجام می‌دهند.
حرفی که با این قلم ناتوان و زبان الکن می‌خواهیم بگوییم، این است که برای اینکه در ورزش هم حرف و جایگاهی داشته باشیم، برای اینکه در ورزش هم مسیر پیشرفت را در پیش بگیریم، راهش این نیست که چرتکه به دست بگیریم، جمع و تفریق کنیم، ضرب و تقسیم کنیم، که چند مدال گرفتیم و چند مدال نگرفتیم، مدال هر چقدر بیشتر، پس موفقیت و پیشرفت هم بیشتر و برعکس.
البته این کارها لازم است. گفتیم «کمیت‌گرایی» و «نتیجه محوری» حتی «میزان و تعداد مدال» هم در جای خود یک ملاک برای ارزیابی و دارای اهمیت است، اما این کمیت و عدد تنها و تنها ملاک ارزیابی نیست، بلکه آنچه مهم است که ورزش ما هر روز بیش از قبل، بیشتر از آن برخوردار شود، «کیفیت» است. ولو این کیفیت الزاما به مدال و سکو منجر نشود، اما موجب می‌شود که در نگاه خود و دیگران ثابت شود که ایران، کشوری صاحب ورزش و در حال حرکت در مسیر پیشرفت است. هفته پیش در مطلبی با همین مضمون و تحت عنوان از «کی‌روش چه می‌خواهیم»؟ نوشتیم که از کی‌روش باید «قهرمانی در جام ملت‌های آسیا» را بخواهیم اما این را تنها ملاک ارزیابی عملکرد او قرار ندهیم، با نگاهی کارشناسی به عملکرد کلی او را ارزیابی کنیم اگر کار و تلاش او منجر به رشد کیفی و بهتر شدن نحوه بازی تیم ملی شده است، چه با کسب عنوان قهرمانی، چه بدون آن، رای به ادامه همکاری او دهیم و در غیر این صورت، تصمیم دیگری درباره او اتخاذ کنید.
خوشبختانه همان‌طور که ذکر شد، برخلاف چند سال گذشته که کمیت محوری و نتیجه‌گرایی بدجوری بر ورزش و گفتمان و فرهنگ آن، حاکم شده بود و ملاک سنجش همه چیز و همه کس، فقط عدد و رقم و رکورد... این طور حرف‌ها شده بود، حالا بحث «کیفیت» هم رفته رفته در ادبیات ورزشی و نگاه مسئولان ورزش ما دارد جایگاه خود را پیدا می‌کند و... و خود این می‌تواند در رشد و پیشرفت ورزش ما به شکل واقعی و ساختاری خیلی موثر باشد.