وقتی تیم دیپلماسی به نمایش مذاکره راضی می‌شود (خبر ویژه)
چرا کامرون پس از دیدار با روحانی به ایران توهین کرد؟ وب‌سایت جهان‌نیوز با طرح این پرسش نوشت: علت را باید در راضی شدن تیم سیاست خارجی به دیدارهای نمایشی جست‌وجو کرد.
بر اساس این تحلیل در حالی که در روزهای گذشته گمانه‌زنی‌ها درباره دیدار روحانی با اوباما در محافل سیاسی و رسانه‌ای، دیگر دیدارهای برنامه‌ریزی شده را تحت تاثیر قرار داده بود، نشست رئيس جمهور با نخست وزیر انگلیس به یکباره به عنوان دستاورد اصلی سیاست خارجی تدبیر و امید از طرف برخی نزدیکان حسن روحانی و رسانه‌های اصلاح‌طلب برای سفر دوم رئيس‌جمهور به نیویورک و سازمان ملل مطرح شد. اما قبل از اینکه تحلیلگران تدبیر و امید فرصت پیدا کنند که به تشریح دستاوردهای این دیدار بپردازند، سخنرانی توهین‌آمیز دیوید کامرون این تحلیل‌های احتمالی را در نطفه خفه کرد.
این در حالی است که حسن روحانی، در گفت‌وگو با «چارلی رز» مجری شبکه Pbs آمریکا در نیویورک درباره احتمال دیدار با اوباما با صراحت تاکید کرده بود که اهل دیدار نمایشی نیست. با این وجود سخنان توهین‌آمیز نخست وزیر انگلیس در فاصله‌ای چند ساعته پس از دیدار با حسن روحانی در افکار عمومی، این مفهوم را تداعی می‌کند که این دیدار نمایشی بوده است، زیرا اگر چنین نبوده چرا کمترین تغییری در لحن دیوید کامرون دیده نمی‌شود و بلکه علائمی نشان می‌دهد که جسورتر نیز شده است؟
اتفافات یک سال اخیر نشان داد که گفت‌وگوی تلفنی اوباما با روحانی در سفر اول نیویورک هم نمایشی بوده است. زیرا اوباما تحریم‌ها را همچنان ادامه داد، به توافق ژنو توجهی نکرد، همکارانش به ایرانی‌ها توهین کردند و اوباما و تیمش همچنین تهدید نظامی علیه کشورمان را هم هر وقت اسرائیلی‌ها خواستند تکرار کردند.
جهان‌نیوز می‌نویسد: اگر پس از 35 سال اولین دیدار در این سطح بین مقامات ایران و انگلیس صورت می‌گیرد، باید اتفاق خاصی در روابط به وجود آمده باشد که این دیدار پس از سال‌ها انجام می‌گیرد. این اتفاق چه ویژگی‌هایی دارد که کامرون حتی حاضر نیست پس از ساعتی از دیدار با رئيس‌جمهور ایران، حداقل در ادبیات گفتاری خود حرمت آن جلسه را در نظر بگیرد؟
وقتی تغییر رفتاری حتی در سطح ادبیات از طرف سران اروپایی پس از دیدار با رئيس‌جمهور صورت نمی‌گیرد، ناخواسته این فرض را بوجود می‌آورد که تیم سیاست خارجی دولت تدبیر و امید تنها به دیدارهای نمایشی در این سطح راضی شده است. قابل تامل‌تر از همه اینکه ادبیات و مواضع روحانی در یک سال اخیر در سیاست خارجی این توهم را برای طرف غربی ایجاد کرده است که در ایران در بالاترین سطح اجرایی- ریاست جمهوری- اراده‌ای برای پاسخگویی و جواب متقابل قوی وجود ندارد. این محاسبه غلط می‌تواند بخشی از جسارت نخست‌وزیر انگلیس در توهین به ایران باشد.