علامه سید مهدی قزوینی (1210-1300ه.ق)، از علما و مراجع برجسته شیعه در قرن سیزدهم هجری است. او استاد فقهای معروفی همچون آخوند محمدکاظم خراسانی و شیخ الشریعه اصفهانی بود و نقش برجسته‌ای در ترویج مکتب شیعی در شهر حله داشت.
در حالات او گفته‌اند: هرگز در خانه خود از خانواده و خدمتكاران چيزى و حاجتى نمى‌طلبيد، مثل غذا در وقت نهار و شام و چاى و قليان و غيره و اگر اهل و خانواده او مواظب غذا و احتياجات او نبودند، او هرگز در خواست نمى‌كرد و اگر خانواده‌اش فراموش مى‌كردند چيزى را به او برسانند، شب و روز مى‌گذشت ولى سيد چيزى نمى‌گفت.
در ميهمانى‌ها حاضر مى‌شد، ولى كتابى به همراه برده و در گوشه مجلس مشغول تأليف و نوشتن مى‌شد و از اهل مجلس كسى از ايشان حرفى نمى‌شنيد، مگر اين كه مسئله‌اى بپرسند و ايشان جواب بگويد.
رسم سيد در ماه رمضان چنين بود كه نماز مغرب را با جماعت در مسجد مى‌خواند. نافله مغرب را مى‌خواند و به خانه مى‌آمد و افطار مى‌كرد و به مسجد برمى گشت و به همان نحو نماز عشاء را خوانده و به خانه مى‌آمد و مردم جمع مى‌شدند، اول قارى خوش صدايى با لحن قرآنى آياتى از قرآن را كه به وعظ و تذكر و وعده و وعيد قيامت مربوط بود مى‌خواند، به طورى كه قلبهای سخت را نرم و چشمهاى خشك را‌ تر مى‌كرد، سپس ديگرى به همان نحو، خطبه‌اى از نهج‌البلاغه مى‌خواند، آنگاه سومى مصيبت‌هاى امام حسين(ع) را مى‌خواند، آنگاه يكى از صالحين، مشغول خواندن دعاهاى ماه مبارك رمضان مى‌شد و ديگران متابعت مى كردند، تا وقت خوردن سحر مى‌شد، پس از آن هر يك به منزل خود مراجعت مى‌کردند.
* داستانهايى از زندگى علماء، ص 21