روزنامه رسالت ضمن گزارشی در همین زمینه نوشت: انتخابات ریاست جمهوری سال 96 با وعده‌های جالب و هیجان‌انگیز دولت منتخب همراه بود؛ صحبت از گزارش‌های دوره‌ای مداوم به مردم و دولتی شفاف و امیدوار به سرمایه‌گذاری غربی‌ها در ایران برای حل مشکلات بود، اما بیش از 2 سال گذشت و نه تنها وعده‌ای تحقق نیافت که دولتی‌ها حتی به روی خودشان هم نمی‌آورند که حرفی زدند و قولی دادند!
نه تنها به روی خودشان هم نمی‌آورند که دریچه‌های ارتباط با مردم را نیز بستند و هیچ صحبتی در مورد روند فعالیت‌ها، گزارش از برنامه‌های در دست اجرا یا منتفی شده و دلایل آن ارائه نمی‌دهند. مدتی است کشور با گرانی و سختی معیشت روبه‌روست و کارشناسان هرکدام از دلایل متعددی سخن گفتند، اما  قریب به اتفاق تأثیر مشکلات خارجی بر وضعیت اقتصادی را حدود 20 درصد می‌دانند و عمده مشکل ریشه در داخل دارد و به راهکارهای کوتاه‌مدت  امیدوار نماند.
بعد از انتخاب حسن روحانی به عنوان رئیس‌جمهور، کابینه دولت نزدیک به 300 روز سخنگو نداشت و هیچ صحبت و واکنشی راجع به چرایی این مسئله به میان نیامد. اواخر مهرماه 97 بود که علی ربیعی، وزیر پیشین تعاون، کار و رفاه اجتماعی که در مرداد همان سال در مجلس شورای اسلامی استیضاح و برکنار شده بود به عنوان سخنگوی دولت معرفی شد.
موضوع مهم دیگر عدم ارائه گزارش رئیس جمهور به مردم است از آخرین نشست خبری رئیس دولت با اصحاب رسانه‌های داخلی حدود 20 ماه می‌گذرد و گویا هنوز هم قرار نیست گفت‌وگویی با رسانه‌ها برگزار شود.