یک فیلمساز:
شفاف‌سازی سازمان سینمایی باید جلوی تبعیض و رانت را بگیرد(اخبار ادبی و هنری)
یک فیلمساز و کارشناس فرهنگی از نحوه شفاف‌سازی سازمان سینمایی انتقاد کرد و گفت: شفاف‌سازی زمانی ارزشمند است که مانع تبعیض و رانت شود و جلوی اشتباهات را بگیرد. محمد دیندار، مستندساز و کارشناس فرهنگی در گفت‌وگو با خبرنگار کیهان اظهار داشت: مدتی است که مدیریت سازمان سینمایی، شفاف‌سازی را در پیش گرفته است و این را یک دستاورد برای خود می‌دانند. این درحالی است که شفافیت در هر حوزه‌ای و از جمله در «سازمان سینمایی» زمانی ارزشمند و راهگشا خواهد بود که منجر به جلوگیری از رویه‌های نامطلوب و برخورد با تبعیض یا رانت و یا هر اشتباه دیگری شود و در یک کلام منتهی به اصلاح امور گردد. وی افزود: هر بار که سازمان سینمایی در یکی از بخش‌ها اعلام شفاف‌سازی می‌کند، ابهامات و پرسش‌های بسیاری پیش می‌آید. به‌طور مثال، رقم حمایت‌های دولت از برخی افراد، پروژه‌ها و نهادها بسیار چشم‌گیر و نامتعارف به‌نظر می‌رسد. در این مواقع برای همه سؤال است که دستاورد و نتیجه این هزینه‌ها چه بوده است؟ چون مسئله فقط این نیست که چه مقدار هزینه شده است، بلکه این ارقام و هزینه‌ها را باید با آورده‌های فرهنگی سنجید. این مستندساز ادامه داد: به‌نظر می‌رسد برای مدیران، فقط لفظ شفاف‌سازی جالب است! به‌طور نمونه، در بخشی از شفاف‌سازی، اعلام شده که مبلغ 300 میلیون تومان صرف پژوهش شده است!
اما با توجه به مشکلات محتوایی در سینمای امروز ایران جای سؤال است که نتیجه این همه هزینه برای پژوهش کجاست؟ ما امروز درگیر یک جنگ اقتصادی سخت هستیم. چرا دولت برای تولید هیچ فیلمی که این جنگ را بازنمایی کند، سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی نمی‌کند؟ دولت همواره به سریال‌ها یا مستندهایی که به نقد دولت می‌پردازند، واکنش تندی نشان می‌دهد. جای سؤال است که دولت با وجود برخورداری از سازمان سینمایی و بودجه فرهنگی، چرا به جای این واکنش‌ها هیچ فیلمی‌برای دفاع از عملکرد خود یا دستاوردهای وزارت خارجه و دستگاه دیپلماسی نمی‌سازد؟ متأسفانه دست مسئولان فرهنگی و سینمایی ما در پرداختن به نیازهای فرهنگی جامعه خالی است.کارگردان مستند «قهرمان من کو» تصریح کرد: هنوز هم بسیاری از مسائل درباره سازمان سینمایی شفاف‌سازی نشده است. به‌طور مثال، برای ما جای سؤال است که آقای حسین انتظامی، رئیس محترم سازمان سینمایی چرا همزمان چند مسئولیت مهم دیگر در دولت دارد؟ آیا نیروی دیگری برای به عهده گرفتن این مسئولیت‌ها وجود ندارد؟ چرا در شرایطی که حتی برخی از سازمان‌ها ازجمله مخابرات و برق، برای صرفه‌جویی در مصرف کاغذ درحال قطع صدور قبض کاغذی هستند، چرا وزارت ارشاد به انتشار نشریات بی‌مخاطب، آن هم با کاغذ اعلا اصرار دارد؟ آیا بهتر نیست همین نشریات در قالب فضای مجازی منتشر شوند تا هزینه کاغذ کمتر شود؟