kayhan.ir

کد خبر: ۱۴۶۴۴۸
تاریخ انتشار : ۱۴ آبان ۱۳۹۷ - ۲۱:۰۳

کرم امام حسن مجتبی (ع)



امام حسن(ع) هم داراي کرامت بود و هم کريم به معناي بخشنده بود. هر يک از ائمه ـ عليهم السلام ـ داراي محاسن و جلوه هاي بسيار برجسته بودند، گاهي برخي از اوصاف آنان جلوه و برجستگی بيشتری می‌یافت. اگر چه اوصاف و فضايل و ويژگي هاي آنان بی‌شمار است و از هر بعد از ابعاد انسان، اگر فرصت يافته‌اند برجستگي خود را نمايان کرده و براي اهل زمان شناخته شده‌اند، اما متأسفانه به خاطر مظلوميت آن بزرگواران و استيلاي طواغيت و ستمگران، اوصاف آنان و ابعاد مختلف سيره آن حضرات براي ما پوشيده مانده است. گاهي براي آن حضرات فرصتي پيش آمده و در اين فرصت‌ها توانسته‌اند گوشه‌هايي از اوصاف و سيره خود را براي مردم نشان دهند. امام حسن(ع) در دوره‌اي مي زيست که به لحاظ سياسي و اقتصادي و اجتماعي، مردم گرفتار فقر و ظلم بني اميه بودند، آنان ثروت هاي جهان اسلام را در اختيار خود داشته و میان خود تقسيم مي کردند و بيشتر مردم با فقر و پريشاني زندگي مي‌کردند. آنان گاهي به امام حسن (ع) مراجعه مي‌کردند و آن حضرت قبل از درخواست و پيش از خواسته مردم به آنان انعام و بخشش مي‌کرد.
اين بذل و بخششها که همه از دارايي خود حضرت بود در ميان عرب بقدري گسترش يافت که ایشان را کريم اهل بيت ناميدند. بزرگان بني‌هاشم در سخا و بخشش و احترام به مردم شهرت داشتند ولي آن حضرت به‌قدري در اين وصف برجستگي داشت که در ميان مردم و اهل بيت از همه زبانزد شده و به کريم اهل بيت معروف گرديده بود.
امام داراي قلبي پاك و بسیار رئوف نسبت به دردمندان و تيره‌بختان جامعه بود و با خرابه نشينان دردمند و اقشار مستضعف و كم درآمد همراه و همنشين مي‎شدند و دردِ دلِ آنها را با جان و دل مي‎شنيدند و به آن ترتيب اثر مي‎دادند و در اين حركت انسان دوستانه جز خداوند را مدّنظر نداشتند و لذا هر ناتوان و ضعيف و درمانده‎اي که درِ خانة آن حضرت را مي‎كوبيد، نا اميد بر نمي‎گشت و حتّي خود ايشان به سراغ فقراء مي‎رفتند و آنها را دعوت به منزل مي‎كردند و به آنها غذا و لباس مي‎دادند.[1]
امام حسن‌(ع) تمامي توان خويش را در راه انجام امور نيك و خداپسندانه به كار مي‎گرفت و اموال فراواني در راه خدا مي‎بخشيد، مورّخان و دانشمندان در شرح حال زندگاني پر افتخار ايشان، بخشش‎هاي بي‎سابقه و انفاق‌هاي بسيار بزرگ و بي‎نظيري ثبت كرده‎اند كه در تاريخ زندگاني هيچ كدام از بزرگان به چشم نمي‎خورد و نشانة ديگر از عظمت و كريم بودن ايشان وبي‎اعتنايي به مظاهر فريبندة دنياست كه نوشته‎اند حضرت در طول عمر خود دو بار تمام اموال و دارايي خود را در راه خدا خرج كردند و سه بار نيز ثروت خود را به دو نيم كردند و نصف آن را براي خود و نصف ديگر را در راه خدا به فقرا بخشيدند.[2]
گفته شده روزي امام حسن ـ ع ـ بر جمعي از گدايان گذشت كه پاره‎اي چند از نان خشك‎ها را بر روي زمين گذاشته‎ بودند و مي‎خوردند، چون نظر ايشان به آن حضرت افتاد از امام دعوت كردند و حضرت از اسب پياده شدند و فرمودند كه خدا متكبّران را دوست نمي‎دارد و با ايشان نشستند و از طعامشان تناول كردند و سپس از همة گدايان خواستند كه براي صرف غذا به خانة حضرت بروند و حضرت برايشان طعام‎هايي نيكو حاضر ساختند و به لباس‎هاي فاخر همة آنها را مزيّن کردند.[3]
تاريخ از بخشندگي‎هاي امام حسن ـ ع ـ داستان‎هاي فراوان به ياد دارد؛مثلاً روزي عربي به نزد ايشان آمد و درخواست كمك كرد و امام دستور دادند كه آنچه موجود است به او بدهند و قريب ده هزار درهم موجود را به آن اعرابي بخشيدند.[4]
وقتي  درباره سفره گسترده کرمش از او پرسيدند که چرا هرگز سائلي را نااميد بر نمي‎گردانيد، فرمودند: من هم به درگاه خدا سائلي هستم و مي‎خواهم كه خدا محروم نسازد و شرم دارم كه با چنين اميدي سائلان را نااميد كنم؛ خداوندي كه عنايتش را به من ارزاني مي‎دارد، مي‎خواهد كه من هم به مردم كمك كنم.[5]درباره چشمه جوشان کرمش گفته شده سائلین ونیازمندان را قبل از اینکه از او بخواهند، رفع نیاز می‌کرد واینقدر برای آبروی مردم وکرامت انسان اعتبار وبهاء می‌داد.
اين بخشندگي‌ها و كارهاي نيكويي كه از امام‌حسن‌(ع) در مسير خير و احسان و كمك به طبقات درمانده و نيازمند انجام مي‎گرفت و آنچه را كه داشت به آنها مي‎بخشيد؛ مظهری از اسماء  الهی  بود ومی توان گفت درحقیقت کریم بودن حضرت تجلی وصف کریم حق تعالی  بوده است که از وصف ناقص ما بیرون است.
از: سایت اندیشه قم
پی نوشت ها:
1. زماني، احمد، حقايق پنهان، نشر دفتر تبليغات اسلامي، قم، چاپ اوّل، سال 1375، ص 268.
2. شيخ عباس قمي، منتهي الأعمال، ج 1، انتشارات هجرت، چاپ هشتم، 1374، قم، ص 417 ـ سيرة پيشوايان، مهدي پيشوايي، نشر مؤسسة تحقيقاتي امام صادق، چاپ دوّم، 1374، قم، ص 90.
3. جلاء العيون، ملا محمد باقر مجلسي، نشر انتشارات علميه اسلاميه، ص 241.
4. منتهي الأعمال، پيشين، ص 418.
5.باقر شريف القرشی، زندگاني امام حسن(ع)، ترجمة فخر الدين حجازي، نشر بعثت، چاپ اوّل، 1376، تهران، ص 135.