... إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدىً1
چهل روز از مصیبت عاشورا می‌گذرد، نه 1379 سال. عاشورا نه هر سال که روزبه روز تکرار و تازه می‌شود و خون، به رگهای بریده می‌دواند. اصلاً خون حسین(ع) می‌جوشد و خشکیدنی نیست، مثل داغی که با شهادتش بر دل و جگر آزادگان و جوانمردان افتاده و فسردنی نیست. گویی خون او در رگهای همه مظلومان است و این اصلاً عجیب نیست. مگر نه اینکه او خون خدا و پسر خون خداست؟ و مگر نه اینکه انسانها روح و فطرتی خدایی دارند و از نفخه الهی معطرند؟ و مگر سخن حسین(ع) را همه نمی‌فهمند و مردمان سیاه و سفید و زرد و سرخ و زن و مرد و شیعه و غیر از آن، همه در برابر عزت و مظلومیتش تعظیم نمی‌کنند؟ واقعیت اینست که حسین فراتر از اندیشه‌هاست. او بر زمان است نه در زمان و نه محصورِ در مکان. حقیقت است که حسین، حقیقت حیات و هستیِ هستی است و زندگیِ بی‌او، عطر بی‌بو و چراغ بی‌سوست و عبثی تو در توست.
 حسین بن علی علیه‌السلام ریسمان نجاتی است که یوسف جان‌های گرفتار آمده در چاه‌های گمراهی و ضلالت را بیرون می‌کشد و به حشمت و سعادت می‌رساند. نورافکن هدایتی است که سیاهچال دنیا را می‌توان با نورش منور کرد و راه از چاه بازشناخت و از هول و هراس و هوی و هوس رهید. حسین مونس دلهای غمگین است و زمزمه نام او آرام بی‌قراران. با او زندگی زیباست و بی‌او طاقت فرسا. حسین اصل آرامش است و این تلاطمها که می‌بینید برای رسیدن به اوست. او کشته شد تا بندگان خدا راه را از بیراه بشناسند و از جهالت و حیرانی گمراهی برهاند. عشق او محور الفت است و «حب‌الحسین» است که «یجمعنا». هرکه مسافر کشتی اوست در جمع یاران است و بریده از اغیار. صاحب کشتیِ سریع و وسیع نجات است و هنوز هم صدای مهربانش به گوش می‌رسد که در تلاطم امواج کوه پیکر مصائب و مشکلات و فتن فتانانِ این دارِ مکافات، ماندگان و درماندگان را به لهجه‌ای صمیمی و مهربانانه صلا می‌دهد که « يا بُنَيَّ ارْكَبْ مَعَنا وَ لا تَكُنْ مَعَ الْكافِرين‏»2
چهل روز از شهادتش می‌گذرد و هنوز دلمان دنبال او می‌گردد. در هر مصیبتی برای او می‌گرییم و در هر مشکلی به او پناه می‌بریم. مردم خداجو، آب خوردن خود را نیز به نام این ناخدا با گره بسته‌اند، برخلاف کدخداجویان که به‌اشاره کدخدایانِ نادرست چشم دارند و نمی‌دانند که دنیا از آنِ حسین است و لشگر اول دنیا لشگر پیاده نظام اربعینی حسین است. اربعین را نگاه کنید و از این عزت، بال بگیرید.20میلیون خونخواه و عاشق حسین در سرما و گرما و بی‌اذن هیچکس و با امید به خدا، ده‌ها کیلومتر را پیاده طی می‌کنند، برای چه؟ این عجیب نیست؟ حتماً عجیب است و اصلاً حال و روز این روزهای دنیا، طبیعی نیست. دوستان حسین حق دارند که حسین را امام خود بدانند و دشمنان نیز حق دارند که بترسند. بنی اسرائیل را ببینید که از تورقوز آباد ما هم می‌ترسد. پریشانی آمریکا را ببینید که با میزی پر از گزینه‌های سوخته، در قرن 21، به روش اعراب جاهلی در شعب ابیطالب، می‌خواهد ایران را متوقف کند و نمی‌داند که خدای موسی و محمد(ص)، دوباره اراده کرده است که اینبار مردم مؤمن ایران را از نیل خروشان و شِعب سوزان، گذر دهد و به قله‌های افتخار و آرامش برساند.
دشمن حق دارد که بترسد. آل‌سعودی که تمام تلاشش این است که گاو شیرده خوبی باشد را بنگرید که جواب قلم را چگونه با اره می‌دهد. میانمار را و یمن را و افغانستان را و... ببینید و ارتش آفت خورده نیجریه را بنگرید که چگونه شرفش را به سرطانِ صهیون می‌فروشد و عزاداران شریفِ حسینی را سفاکانه و دستپاچه به خون می‌کشد و کینه بر کینه ما می‌افزاید و عشقمان به مردم مظلوم نیجریه را می‌افزاید. خدای مردم نیجریه بزرگ است و نظاره گر. او برکت می‌دهد و مردم نیز دانسته‌اند برای درِّ ثمین و سمین اسلام و آزادی باید هزینه داد. مثل مردم ایران که کوله باری پر از افتخارات و هزینه و وظیفه بر دوش دارد. ابلاغ «حسینی بمان یا حسینی بمیر». این رمز حیات است و راز ممات دشمن. و تکرار و تکرار و تکرار تاریخ. ندیدیم که خدا چگونه بلالِ «اَحد اَحد»گو را از زیر پای ابوجهل و ابوسفیان بیرون کشید و در بالای کعبه به اذان گفتن گمارد؟ نشنیده‌اند که عاقبت نمرود و فرعون و قارون چه شد؟ نفهمیدند یزید مُرد و این حسین است که هنوز زنده است و پرچمش افراشته؟ کربلا امروز مرکز عالم است و 20 میلیون میهمان و زائر دارد، گور یزید کو؟
کاروان اربعین رفته‌ها از کربلا بازگشتند و بوی حبیب را می‌رسانند. خوشا به سعادتتان و مرحبا به عزمتان. حجتان قبول و سعیتان مشکور که فرموده اند «زیارت حسین ثواب هزار هزار تمتع و عمره مقبول دارد و زائر حسین با خدا در عرش ملاقات کرده است و با رسولش مصافحه نموده است.» یالیتنا کنا معکم فنفوز معکم فوزا عظیماً. اربعین امسال 20 میلیون حسینی در عراق داشت و میلیونهای دیگر در خیابانهای تهران و ایران و هند و پاکستان و آذربایجان و سوریه و اروپا و... آخ از جگر پرخونمان برای مظلومین نیجریه و یمن. نفرین بر اول و آخر آن آزادی که منادی‌اش آمریکا و انگلیس و منبع مالی‌اش آل‌سعود خبیث است. که نتیجه‌اش کودکان شکم به پشت چسبیده یمنی و پیکرهای غرق به خون عزاداران نیجریه‌ای و مردم کباب شده میانمار و جنازه مفقود شده روزنامه نگار منتقد است. و نتیجه‌اش سکوت خفت بار مدعیان آزادی و حقوق بشر و جریان آزاد اخبار و اطلاعات است. و نتیجه‌اش توجیه احمقانه نظم نوین آمریکایی توسط غربزدگان است.
راهپیمایی بی‌نظیر و عجیب اربعین به خاطر احساس خوف و خطر نظام سلطه از این خیزش و حرکت عظیم اسلامی بایکوت می‌شود. راهپیمایی بازگشت فلسطینیان نیز. جنایات آل‌سعود در یمن و قتل خاشقچی، با رشوه عربستان به سازمان ملل و آمریکا مسکوت می‌شود. پیشرفت و موفقیت انقلاب اسلامی تحت تأثیر بی‌تدبیری‌های دولت، معکوس منتقل می‌شود. جنایت تروریستها در اهواز مقلوب گفته می‌شود و... به جای همه اینها بر تحریمهای 13 آبان به گونه‌ای تبلیغ می‌شود که ترسوها و کاسبان تحریم، تا می‌توانند از مردم ایران امتیاز بگیرند و به دشمن بدهند. برجام را به غیر از قول‌های محرمانه، با زور رسانه به مردم تحمیل کردند تا حتی مشکل آب خوردن حل شود و همه تحریمها «بالمره» لغو شود و چون ابر ببارد و نتیجه‌اش تقریباً هیچ» و تورم بی‌سابقه و رشد 5 برابری ارز و سکه شد، حالا FATF و ملحقاتش بماند که نه رئیس‌جمهور و نه وزیر خارجه و نه متولی خارجی آن «هیچ تضمینی برای بهتر شدن اوضاع با تصویب آن» نداده‌اند و به غیر از دشمنان باجگیر، رسانه‌های قلم به مزد و دلالان دهن به مزد هم به دنبال جوش دادن معامله هستند.
اینکه گفته می‌شود کربلا جاری است و دائماً در حال تکرار، همین است. درس واقعی کربلا «هیهات مناالذله» و «مثلی لایبایع مثل یزید» است، و این از آن قماش نیست که پارسال درس مذاکره باشد و امسال به ایستادگی رسیده باشد. تأکید بر زیارت بامعرفت سیدالشهداء که پاداشهای بی‌شمار و حیرت آور دارد، موضوعی احساسی یا تعصبی کورانه نیست، تأکید بر شناختن دلایل و مشخصات قیام اوست وگرنه در صفحات خوانده و ناخوانده تاریخ کم نبوده‌اند مظلومینی که به سختی کشته شده و خانواده‌شان به اسارت رفته‌اند. آنچه قیام حسین بن علی(ع) را از همه قیامهای تاریخ متمایز و مانا کرده است، مشخصات آن‌ است که از هر لحاظ اسوه نموده، تمام ویژگیهای ممتاز الگوی احسن را با بالاترین امتیاز از آن خود کرده و قاعده مکرر در مکرر تاریخ را برای نسلهای بعد از خود رمزگشایی نموده است. اینکه فرمود مرگ خونین بهتر از زندگی ننگین است و ذلت از عزتمندان به دور است به همین‌اشاره دارد که مبادا آزاده‌ای، شرافت و عزت خود را به امثال یزید و به قیمت ناچیز بفروشد.
درس عاشورای حسینی درس استقامت است. یعنی هرقدم که عقب نشستی دشمن جلو می‌کشد و هرچه به خواستش گردن نهادی، بهانه جدید می‌گیرد. در دوران پس از امیرالمؤمنین علی(ع)، از حسن بن علی(ع)-
بت‌شکن روز سخت جمل- شجاع‌تر و آگاه‌تر و بابصیرت‌تر کیست؟ مگر کید معاویه را با مردم سست عنصر، در میان نگذاشت آنها را از صلح و سازشِ با او برحذر نداشت؟ و مگر بعد از صلح تحمیلی، همان نشد که او گفته بود؟ مگر معاویه عهدنامه را پاره نکرد و زیرپا نگذاشت؟ و مگر آمریکا با برجام، غیر از این کرد؟ قیام سیدالشهداء تکمیل درسی است که امت لرزان و ترسان، از امیر مؤمنان و حسن بن علی علیهم‌السلام نیاموخته بودند. اگر به تحریک عمروعاص‌ها و‌اشعث‌ها در صفین، شمشیر مالک‌اشتر را از خیمه معاویه دورنکرده بودند و اگر امام حسن را یاری می‌کردند، تاریخ با خون حسین شرمنده نمی‌شد. درس حسین علیه‌السلام این‌ است که اگر امتی از دستور امامش، سرپیچاند، به ذلت کوفه بی‌علی و مدینه بی‌حسن و جهان بی‌حسین، گرفتار می‌شوند. مسئولین باید بدانند که 13 آبان روز به ذلت کشیدن آمریکا توسط مردمانی است «كه به پروردگارشان ايمان آورده و بر هدايتشان افزوديم.»3

1- سوره کهف، آیه 13
2- پسرم، با ما سوار شو و با کافران مباش. سوره هود، آیه 42
3- سوره کهف، آیه 13