بعد از پیروزی انقلاب، وارد بسیج شد. اعلامیه‌های امام (ره) را در خانه‌‌ها می‌انداخت. بعد از مدتی با تشکیل سپاه پاسداران، عضو سپاه شد. به نماز اهمیت می‌داد و با شروع جنگ تحمیلی زمانی که به جبهه می‌رفت، می‌گفت: «ما می‌رویم تا حسین زمان را یاری کنیم.» و می‌گفت: «تا زنده‌ام باید به جبهه بروم».
عباس در منطقه خط‌شکن و در جبهه معاون گردان عبدالله بود. او به خانواده‌اش نگفته بود که فرمانده است چون دنبال پست و مقام نبود. آر.پی.جی زن بود. در عملیات بستان، محرم، والفجر مقدماتی و والفجر ۳ شرکت داشت. در عملیات بستان از ناحیه شکم مجروح و بار دوم از ناحیه سر مجروح شد. ولی در هر حال از رفتن به جبهه خودداری نمی‌کرد، حتی دیگران را هم برای کمک به جبهه تشویق می‌کرد.
پدر به نقل از مادر شهید می‌گوید: «آخرین‌باری که می‌خواست به جبهه برود، گفت: این آخرین دیدار است و دیگر برنمی‌گردم و از همه حلالیت طلبید.» همچنین می‌گوید: «زمانی که دوستانش شهید می‌شدند، برای آنها مجلس ختم می‌گرفت و هر وقت کسی مفقود می‌شد، می‌گفت: خوشا به سعادتش اگر همه شهید شوند، پس چه کسی بجنگد؟»