روزنامه سازندگی ارگان رسمی حزب کارگزاران سازندگی در یکی از شماره‌های خود در روزهای اخیر طی گزارشی مفصل به فعالیت‌های شوراهای صنفی کشور در سال‌های گذشته پرداخته و با ارائه جدولی از تمامی فعالیت‌ها، تجمع‌های اعتراضی، بیانیه‌ها و... چهره‌ای موفق و البته موجه به تمامی فعالیت‌های این قِسم از فعالین دانشجویی داده و به گونه‌ای این جریان را یکی از نمادهای موفقیت و اعتلای دانشگاه معرفی کرده است.
اما علیرغم آنچه که این روزنامه از فعالیت‌های شوراهای صنفی- رفاهی مخابره کرده، واقعیت‌های زیادی درباره نحوه فعالیت، نوع دید و بینش و تفکرات و کنش‌های مختلف این جریان دانشجویی وجود دارد که از دید این روزنامه مغفول مانده است. مسائلی که روی دیگر سکه شوراهای صنفی را نشان می‌دهد و نقاب از چهره واقعی آنان برمی‌دارد و آنگاه اثبات خواهد شد که چنین جریانی چه لطماتی به جامعه دانشگاهی و البته عنوان «شورای صنفی-رفاهی» زدند.
کنکاش و دقت در مواجهه و نحوه موضع‌گیری شوراهای صنفی با مسائل گوناگون در چند سال گذشته نشان از آن دارد که این جریان توانسته با ادبیات چپ‌گرایانه و تفکرات شبه مارکسیستی و در روزهایی که دانشگاه‌ها به سمت فضای خصوصی شدن در حرکت بودند، بر مشکلات معیشتی و صنفی دانشجویان سوار شده و در کنار اعتراض به مسائلی مانند سنوات، گران شدن غذای دانشجویی، کمبود خوابگاه‌ها و...، حتی نقاط قوت مقوله استقلال و درآمدزایی دانشگاه‌ها که از میزان وابستگی دانشگاه‌ها به بودجه دولتی می‌کاهد را هم مورد هدف قرار دهد. در دیدگاه و ادبیات شبه مارکسیستی و نسبتاً کارگری تعدادی از شوراهای صنفی مسائلی چون اقتصادهای دانش‌بنیان، ایده بازارهای دانشجویی، انواع و اقسام استارتاپ‌هایی که در دانشگاه‌ها برگزار می‌شود، همگی نفی شده و همه مسائل مرتبط با دانشگاه را وابسته به سیاست‌های دولتی و کوپنی می‌داند.
حال اگر از کنار چنین دیدگاه‌های شبه مارکسیستی تعدادی از شوراهای صنفی بگذریم، تجربه نشان داده که آنها تمایل زیادی دارند پا را از مرزها و حد و حدود قانونی، آئین‌نامه‌ها و دستورالعمل‌های اجرایی خود هم فراتر بگذارند و عملاً سیاسی‌کاری و اتخاذ مواضع رادیکالی را در دستور کار خود قرار دهند.
اولین نمود این مسئله در ماجرای مراسم روز دانشجو با حضور رئیس‌جمهور در دانشگاه سیستان و بلوچستان شکل گرفت. جایی که نماینده شوراهای صنفی کشور متنی را مقابل رئیس‌جمهور قرائت و مطالباتی را بیان کرد که عملا هیچ‌گونه سنخیتی با اهداف شورای صنفی و حد و حدود قانونی آن نداشت. پرداختن به مسائلی چون «ایجاد تشکل‌های دانشجویی دگراندیش و مستقل»، «بازگشت کامل دانشجویان ستاره‌دار به دانشگاه»، «حذف تهدیدها و برخورد‌های امنیتی در پاسخ به اعتراضات و مطالبات دانشجویی»، «القای تبعیض‌های جنسیتی و جغرافیایی در گزینش دانشجویان»، «تضمین حق تحصیل برابر برای همه‌ قومیت‌ها و پیروان همه‌ مذاهب و آیین‌ها» و... نمونه‌های غیر قابل انکاری از این موضوع هستند.
این دست مواضع سیاسی گونه شوراهای صنفی در حالی اتفاق افتاده که براساس بند یک و 2 ماده 8 آئین‌نامه شورای صنفی دانشجویان دانشگاه‌های کشور که مصوب وزارت علوم است، وظیفه شورای صنفی هر واحد دانشگاهی پیگیری حقوق صنفی دانشجویان واحد مربوطه و پیگیری رفع مشکلات صنفی دانشجویان است و براساس بند یک ماده یک همان آئین‌نامه منظور از حقوق صنفی دانشجو، مجموعه‌ای از امور که شامل امور تغذیه، امور خوابگاه‌ها و سکونت دانشجویان، امور خدماتی– دانشجویی، امور تربیت بدنی دانشجویان و نحوه ارائه خدمات آموزشی است. در واقع هرگونه عمل و فعلی خارج از ماده واحده ذکر شده به معنای تخطی از قانون است و طبیعتا تنبیهاتی را هم در پی دارد. همچنین شرایط و ویژگی‌های افراد عضو شوراهای صنفی طبق همان آئین‌نامه به گونه‌ای است که اساسا اعضای چنین مجموعه‌ای صلاحیت انجام و فعالیت‌های سیاسی در قالب شوراهای صنفی ندارند و طبعاً انتظار و توقعی هم از آنها برای ورود به چنین مقوله‌ای وجود ندارد.
به نقل از خبرنامه دانشجویان؛ در عین حال سیاسی‌کاری و فاصله گرفتن از فعالیت‌های صنفی شوراهای صنفی به همین مسئله ختم نشد و اغتشاشات دی ماه سال گذشته اوج اعمال رادیکالی آنها به حساب می‌آمد به طوری که کار به آشوب کشیدن دانشگاه و رهبری اغتشاشات کشید و همه این‌ها در حالی اتفاق افتاد که تمام تشکل‌های دانشجویی که در حوزه سیاسی و فرهنگی فعالیت می‌کردند فارغ از گرایش‌های و تعلقات سیاسی خود این مسئله را محکوم کردند. طبق پیام‌های ارسال شده در کانال تلگرامی منتسب به شوراهای صنفی دانشگاه‌های کشور در زمان بروز اغتشاشات در دانشگاه تهران، اعضای سرشناس شوراهای صنفی دانشگاه‌های تهران و دانشگاه علامه طباطبائی جز‌ء دستگیرشدگان غائله تهران بودند که سعی در برهم زدن امنیت فضای شهری و دانشگاه را داشتند و خود لیدری اغتشاشات را بر عهده گرفته بودند و نکته جالب توجه حمایت رسانه‌های معاند چون شبکه سلطنتی بی‌بی‌سی از چنین جریانی بود.
همه آنچه که گفته شد نشان‌دهنده آن است که بر خلاف آنچه که برخی از رسانه‌ها و جراید در مدح و ثنای شوراهای صنفی می‌گویند اما این جریان دانشجویی بیشترین نقش را در سیاسی کاری فعلی دانشگاه‌های کشور دارد و اعمال افراط گرایانه آنها در بزنگاه‌های مهمی چون اغتشاشات اخیر نه تنها باعث ایجاد لطمات و زیان‌های جبران‌ناپذیری بر فضای دانشگاه شد بلکه باعث بدنامی و به قهقرا رفتن نام «شوراهای صنفی» در اذهان جامعه دانشگاهی نیز گردید.