از سال 1391 تاکنون تحریم‌های بی‌سابقه بانکی علیه کشورمان اعمال شده است. این حرکت باعث شد کشورهای مستقل به فکر راهکار مقابله با تحریم بیفتند و ابزارهایی را برای این موضوع پیش‌بینی کنند. یکی از این کشورها چین بود که توانست با توسعه پیمان‌های پولی دوجانبه با 41 کشور، حدود هزار و 600 میلیارد دلار از تجارت خارجی خود را با ارزهای غیر از دلار و یورو انجام دهد. در داخل کشور نیز مطالعات کارشناسی برای حل این مسئله آغاز شد و نتیجه آن در قالب اجرای چنین پیمان‌هایی به بانک مرکزی ارایه گردید. بانک مرکزی که امیدوار بود با اجرای برجام تحریم‌ها رفع شوند، عملا اقدام عملی موثری در این خصوص انجام نداد. لازم به ذکر است که این ابزار، صرفا ویژه تحریم نیست، چرا که کشورهایی از آن استفاده می‌کنند که هیچگونه محدودیت تحریمی ندارند؛ بنابراین، توسعه چنین ابزارهایی ریسک کشور را کاهش می‌دهد.با ظهور ترامپ، همه امیدهای دولت برباد رفت و عملا انتظار گشایش بانکی نیز به تاریخ پیوست که نتایج آن را در تلاطم‌های مستمر ماه‌های اخیر در حوزه ارزی دیدیم. اما جالب است بانک مرکزی همچنان پیگیر اجرای این ابزار مهم نیست و به افکار عمومی نیز توضیح نمی‌دهد که چرا در راستای کاهش تحریم‌ها اقدامی نمی‌کند؟ چرا درخواست‌های روسیه و ترکیه را برای اجرای پیمان پولی بایگانی می‌کند؟ آقای ترامپ چه اقدامی باید انجام دهد که عزم بانک مرکزی جدی‌تر شود؟
جالب است که بدانیم با اجرای پیمان پولی دوجانبه با 5 کشور، بیش از 60 درصد تعاملات بانکی کشور از حوزه تحریم‌پذیری خارج می‌شود و تجار ایرانی و همتایانشان در دیگر کشورها می‌توانند بدون نگرانی تحریمی به تجارت بپردازند. بانک مرکزی ایران علی‌رغم درخواست‌های مکرر کشورهای همسایه، اقدام موثری برای کاهش اثرات تحریم‌ها به واسطه پیمان‌های پولی صورت نمی‌دهد. بانک مرکزی تنها به امضای چند تفاهم‌نامه بسنده کرده ولی در عمل اتفاقی نیفتاده است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که تاکنون حتی یک ریال نیز با استفاده از پیمان‌های پولی دوجانبه جابجا
نشده است!