سرویس ورزشی-
مجمع فوق‌العاده فدراسیون کشتی روز گذشته برگزار و بسیاری از مسائل که تا چند روز قبل در پس پرده بود، عریان و شفاف از زبان رسول خادم بیان شد. اگر تا دیروز عده‌ای تلاش داشتند استعفای رسول خادم را به عدم رویارویی کشتی‌گیران ایرانی با رقبای رژیم‌اشغالگر قدس ارتباط دهند، او دیروز صراحتا این موضوع را رد کرد و گفت: «علت استعفای من این است که با مجموعه مدیریت وزارت ورزش نمی‌توانم همکاری کنم زیرا از نظر من نگاه مجموعه وزارت ورزش در جهت منافع ملی و اهداف ورزشی کشور نیست.»
خادم دیروز بالاخره رودربایستی‌ها را کنار گذاشت و صراحتا گفت: « نمی‌خواهم انتقاداتم را با جزئیات بیان کنم چرا که نگاه وزارت ورزش نسبت به کشتی در این چند سال حمایتی نبوده به غیر از مواردی که مجبور شدند برای پاسخگویی به افکار عمومی حمایت کنند. وزارت ورزش ورودی‌ای که متناسب با شأن ورزش اول ایران باشد، نداشته است. برای من مسائل کشتی در اولویت است و بسیار مهم‌تر از نگاه سیاستمداران به این رشته است که در مجموعه وزارت ورزش می‌آیند و نگرش سیاسی خودشان را دارند.»
هدف از برگزاری مجمع فوق‌العاده فدراسیون کشتی، بررسی استعفای خادم بود و به همین دلیل نیز‌اشکالاتی که خادم به عنوان یک چهره ورزشی از وزارت ورزش مطرح کرد تنها مربوط به کشتی بود، در حالی که ضعف‌های برشمرده را می‌توان به کل ورزش ایران تعمیم داد.
حال و روز فوتبال ما بدتر از کشتی نباشد، بهتر از آن نیست، اگرچه وزیر ورزش و جوانان در گردهمایی مدیران کل ‏ورزش و جوانان استان‌ها با افتخار به ساماندهی باشگاه‌های فوتبال اشاره کرد ولی کیست که نگوید، آقای وزیر! ساماندهی باشگاه‌های فوتبال پیشکش، بسیاری از تیم‌های ما یک زمین درست و حسابی برای تمرین کردن ندارند.
 شرایط در سایر فدراسیون‌های ورزشی هم چندان مساعد نیست. نمونه دم دستی، همین ژیمناستیک، هر روز یک خبر و حاشیه از این فدراسیون بیرون می‌آید، یک روز اهالی آن اعتصاب می‌کنند و روز دیگر اخراج تعداد زیادی از کارمندان فدراسیون رسانه‌ای می‌شود.
شرایط شطرنج هم عین ژیمناستیک است، هنوز ماجرای بدهی کلان این فدراسیون بابت میزبانی یک رویداد بین‌المللی از اذهان اهالی ورزش پاک نشده است. درباره چوگان هم چیزی گفته نشود، بهتر است چون بعد از گذشت چند ماه هنوز دلیل برکناری رئیس‌آن شفاف و روشن اعلام نشده است.
در رشته‌های رزمی علی‌رغم پتانسیل بالای ورزشکاران ایرانی، در نتیجه گیری با مشکل روبرو هستیم، تکواندو مدتهاست با افتخارآفرینی قهر کرده، جودو کسب موفقیت را به بوته فراموشی سپرده، کاراته برای اعزام ورزشکارانش به رقابت‌های کاراته وان مشکل مالی دارد و...
ای کاش ضعف‌ها و‌اشتباهات مدیریتی تنها به بخش قهرمانی و فدراسیون‌های ورزشی مربوط می‌شد، در بخش‌های دیگر هم شرایط چندان امیدوار‌کننده نیست.
به عنوان نمونه مشخص نیست چه سیاست‌گذاری ویژه‌ای در زیر مجموعه‌های وزارت ورزش صورت گرفته که به یکباره تعدادی از مدیران استانداری تهران به قسمت‌های مختلف از جمله شرکت توسعه و صندوق حمایت از قهرمانان تزریق می‌شوند، بدون آنکه آشنایی چندان با فضای ورزش داشته باشند.
در کنار اینها می‌توان به موارد دیگر نیز‌اشاره کرد که اگر قرار بر لیست کردن باشد، مثنوی هفتاد من کاغذ می‌طلبد.
امیدواریم شرایط ورزش در آینده بهتر از این شود، هر چند این امیدواری با از دست دادن مدیران موفقی چون رسول خادم کمتر و کمتر می‌شود.